Έλεγε ο Γέροντας Ιάκωβος“
Όταν πήγα στο Μοναστήρι, λόγω παλαιοτέρας πυρκαγιάς τα γύρω βουνά ήταν γυμνά και μόνο λίγα πεύκα και έλατα που σώθηκαν από την πυρκαγιά υπήρχαν πολύ αραιά.Καθώς λοιπόν πήγαινα στις διάφορες διακονίες είχα στην τσέπη μου σπόρους από τα κουκουνάρια των πεύκων και τους έσπερνα σ’όλη τη γύρω περιοχή.”
Έτσι σιγά σιγά με την πρωτότυπη αυτή φροντίδα και κυρίως με την προσευχή του, το δάσος ξαναζωντάνεψε, φύτρωσαν τα πευκάκια και τα γύρω βουνά είναι κατάφυτα από τα μυροβόλα πεύκα.
“Έκανα ειδική προσευχή, έλεγε ο Γέροντας, να διαφυλαχθεί το δάσος κυρίως από τις πυρκαγιές που έχουν ως αιτία και τον φθόνο του διαβόλου, που βάζει τα όργανά του να καταστρέφουν τα δάση”.
(Απόσπασμα από το βιβλίο της Μονής Οσίου Δαβίδ “Ένας Άγιος Γέροντας ο μακαριστός π.Ιάκωβος).
