Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας
Κάποτε όταν ήμουν μόλις δεκαπέντε χρονών, διηγείται ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, είδα μια νύχτα στον ύπνο μου μια ωραιότατη κοπέλα, τόσο πανέμορφη που δεν μπορώ να περιγράψω την ομορφιά της.
Με πλησίασε και με ξύπνησε. Την ξαναβλέπω κοντά μου. Έλαμπε ολόκληρη από ένα ωραιότατο παράδοξο φως. Δεν ήταν όνειρο, ήταν μια ζωντανή πραγματικότητα.
-Ποια είσαι, τη ρωτάω. Από που έρχεσαι, τι θέλεις; Μου χαμογέλασε και με πολύ γλυκιά φωνή μου είπε
-Είμαι η ευσπλαχνία, η ελεημοσύνη, η αγάπη. Και αμέσως εξαφανίστηκε.
Το θείο αυτό όραμα με απασχόλησε όλη τη νύχτα. Το πρωί σηκώθηκα, ντύθηκα καλά, γιατί έκανε δυνατό κρύο, ήταν χειμώνας, και κατευθύνθηκα προς την εκκλησία για την πρωϊνη ακολουθία και Θεία Λειτουργία. Καθώς προχωρούσα, παρόλο που ήταν πολύ πρωί και με πολύ κρύο συνάντησα στο δρόμο έναν ζητιάνο. Έτρεμε από το κρύο. Έβγαλα αμέσως το ζεστό μανδύα που φορούσα, τον τύλιξα τον ζητιάνο και συνέχισα το δρόμο μου. Λίγο πριν φθάσω στην εκκλησία συνάντησα έναν άνδρα ωραιότατο, και όλων παραδόξως ντυμένο στα λευκά.
-Φίλε, μου είπε, σου προσφέρω αυτό το δώρο.
Και μου έδωσε ένα βαλάντιο γεμάτο νομίσματα χρυσά. Το πήρα με απορία. Και παρά την ανεξήγητη χαρά που ένοιωσα, σκέφτηκα ότι δεν έπρεπε να τα δεχτώ, αφού δεν τα είχα ανάγκη. Έτσι γύρισα για να επιστρέψω το βαλάντιο. Ο άγνωστος όμως δωρεοδότης είχε εξαφανιστεί. Και τότε φωτίστηκα και κατάλαβα.
Όση ελεημοσύνη δίνεις στον πλησίον σου για την αγάπη του Θεού, αυτή επιστρέφεται εκατονταπλάσια, για να συνεχίζεις το έργο της. Από τότε αποφάσισα, να είμαι αδιακρίτως ελεήμων. Και να αφοσιωθώ στην εξυπηρέτηση των φτωχών και δεινοπαθούντων μέχρι το τέλος της ζωής μου. Ανεξάρτητα αν μερικοί απ’ αυτούς, το εκμεταλλεύονταν αυτό.
Γι’ αυτό και πήρε το όνομα, ο Άγιος αυτός, «Ελεήμων». Ελεούσε αδιακρίτως. Αυτά μας διηγείται.
Από το βιβλίο: «Φίλοι Φυλακισμένων» – Σύλλογος συμπαράστασης κρατουμένων «Ο Ονήσιμος» (Φθινόπωρο-Χειμώνας 2014
