Εγώ θεωρώ ανώτερη την αρετή της υπομονής από τα θαύματα. Κάποια μέρα αυτός που κρατούσε τη διοίκηση του μοναστηριού μετά την έξοδο του ευσεβούς Ονωράτου, άναψε από σφοδρή οργή εναντίον αυτού του ευσεβούς Λιβερτίνου, τόσο που του επιτέθηκε να τον χτυπήσει.
Και επειδή δεν βρήκε ραβδί να τον χτυπήσει, άρπαξε ένα σκαμνί, του χτύπησε το κεφάλι και το πρόσωπο και όλη του την όψη τη μετέτρεψε σε πρησμένη και μελανή. Αυτός μετά από τέτοιο γερό ξύλο αποσύρθηκε σιωπηλός στο κρεββάτι του.
Την άλλη μέρα είχε κανονισθεί μια δουλειά για τις ανάγκες του μοναστηριού. Όταν λοιπόν ολοκληρώθηκαν οι εωθινοί ύμνοι ο Λιβερτίνος ήρθε στο κρεββάτι του αββά και με ταπεινοφροσύνη ζήτησε ευχή.
Εκείνος [ο αββάς] ξέροντας πόσο όλοι τον τιμούσαν εκείνον και πόσο τον αγαπούσαν, νόμιζε πως εξαιτίας της ατιμώσεως που διέπραξε εις βάρος του ήθελε να απoχωρήσει από το μοναστήρι, και τον ρώτησε:
– Πού θέλεις να πας;
Αυτός του απάντησε:
– Έχει ορισθεί μια δουλειά του μοναστηριού, πάτερ, που δεν μπορώ να την αποφύγω, γιατί χθες υποσχέθηκα πως θα πάω σήμερα, εκεί σκόπευα να πάω.
Τότε εκείνος από τα βάθη της καρδιάς του κατανόησε τη στρυφνότητα και σκληρότητα του εαυτού του και του Λιβερτίνου την ταπεινοφροσύνη και πραότητα· πήδηξε από το κρεββάτι, κράτησε τα πόδια του Λιβερτίνου και ομολόγησε πως αμάρτησε, πως είναι ένοχος που απετόλμησε τόσο ωμά να βασανίσει έναν τέτοιο και τόσο μεγάλο άνδρα.
Όμως και αντίθετα ο Λιβερτίνος έπεσε στη γη, κυλίσθηκε στα πόδια εκείνου και απέδιδε αυτό που υπέστη σε δικό του λάθος κι όχι στην τραχύτητα εκείνου.
Η κατάληξη λοιπόν ήταν να οδηγηθεί σε μεγάλη πραότητα ο πατήρ, και η ταπείνωση του μαθητή να γίνει δασκάλα του διδασκάλου.
Κι όταν βγήκε για να κανονίσει την υπόθεση για τις ανάγκες της μονής, πολλοί άνθρωποι επιφανείς και ευγενείς, που πολύ τον τιμούσαν πάντοτε, είχαν μεγάλη απορία και ρωτούσαν ανήσυχοι πως έγινε αυτό και είχε έτσι πρησμένο και μελανιασμένο το πρόσωπό του.
Σε αυτούς έλεγε:
– Για τις αμαρτίες μου χθες το βράδυ χτύπησα σε ένα σκαμνάκι και το έπαθα αυτό.
Έτσι ο άγιος άνθρωπος διαφύλαξε μέσα του την τιμή και της αλήθειας και του διδασκάλου, και ούτε τον πατρός την αδυναμία πρόδωσε, ούτε προσέπεσε στην αμαρτία του ψεύδους.
Απόσπασμα από το βιβλίο, Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, «Βίοι αγνώστων ασκητών», έκδοση Ιεράς Καλύβης αγίων Αποστόλων – «Πατριάρχου». Εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις, Ιερομονάχου Ιωάννου.
Πηγή: simeiakairwn
