Δημήτριος Παναγόπουλος

[vc_row][vc_column][vc_empty_space][vc_row_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_message message_box_style=”solid” message_box_color=”grey” icon_type=”entypo” icon_entypo=”entypo-icon entypo-icon-right-open-big”]

Ημερομηνία Γέννησης

---

1916

[/vc_message][/vc_column_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_message message_box_style=”solid” message_box_color=”grey” icon_type=”entypo” icon_entypo=”entypo-icon entypo-icon-right-open-big”]

Ημερομηνία Κοίμησης

---

1982

[/vc_message][/vc_column_inner][/vc_row_inner][vc_custom_heading text=”Φωτογραφικό Υλικό” font_container=”tag:h1|text_align:left” use_theme_fonts=”yes”][vc_column_text]

[/vc_column_text][vc_empty_space][vc_custom_heading text=”Βιογραφία” font_container=”tag:h1|text_align:left” use_theme_fonts=”yes”][vc_column_text]

Σύντομο βιογραφικό σημείωμα του αειμνήστου Δημητρίου Παναγοπούλου

Τα όσα, αγαπητοί, ακολουθούν αποτελούν σχεδόν αυτούσια μεταφορά μερικών αποσπασμάτων από συνοπτική μελέτη του Αρχιμανδρίτου Νεκταρίου Α. Ζιόμπολα που δημοσιεύθηκε σε συνέ­χειες στην εκκλησιαστική εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» στις αρχές του 1999, με τον τίτλον: Το φαινόμενον «Δημήτριος Πανα­γόπουλος». Από της θέσεως αυτής ευχαριστούμε τον ζηλωτήν κληρικόν π. Νεκτάριον διά την πρόθυμη ευλογία του να σταχυο­λογηθούν ολίγα διά τον εκλεκτόν εργάτην Κυρίου προς γενική ενημέρωσι των αναγνωστών.

Ο μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος του Αθα­νασίου γεννήθηκε το 1916 στο χωριό Άγιος Κωνσταντί­νος του Αιγίου, και ήταν ο δεύτερος από τα έξι παιδιά της οικογενείας. Σε ηλικία περίπου δέκα ετών έμεινε ορ­φανός από πατέρα. Μετά το Δημοτικό και το Σχολαρχείο της εποχής, ανέλαβε, ως δεύτερος πατέρας, τα κα­θήκοντα της οικογενείας.

Με την Εκκλησία δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις, όπως και ο ίδιος ομολογούσε. Κρατούσε απλώς τυπική σχέ­ση.

Το 1948 νυμφεύθηκε την Αγγελική Σωτηροπούλου, που διακρινόταν για το χριστιανικό της ήθος, και από την οποία πολύ ωφελήθηκε και βοηθήθηκε ως προς την στροφή του προς τον Χριστόν και την Εκκλησία Του.

Ήταν άνθρωπος δραστήριος, με ισχυρή θέληση και πολλές ικανότητες, κατ’ εξοχήν όμως διακρινόταν διά το χάρισμα του λόγου. Σταδιακά η Πρόνοια του Θεού τον κατάρτισε πνευματικά με διακριτικές επισκέψεις για το ψυχοσωτήριο έργο του επανευαγγελισμού αθανάτων ψυχών.

Το 1950 άρχισε στενότερη σχέση με την Εκκλησία και την μελέτη θρησκευτικών βιβλίων. Ένα προσκύνη­μα στην Τήνο συνετέλεσε στο να εξομολογηθή σχεδόν για πρώτη φορά, και απετέλεσε το γεγονός αυτό σταθμό στη ζωή του. Ως άνθρωπος ισχυρός θελήσεως και με την βοήθεια του Θεού μπόρεσε να επιβληθή στον εαυτό του, να κόπτη τα πάθη και τις αδυναμίες του παρελθό­ντος και να συγκροτείται ηθικά και χριστιανικά…

Όσο η ψυχική του αναγέννηση αύξανε όλο και πε­ρισσότερο άφηνε να τον καθοδηγή Αυτός ο Κύριος… Με ιερό ζήλο μελετούσε την Αγία Γραφή και τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας μας…

Σε ηλικία 35 ετών στις 11 Νοεμβρίου του 1951 έκαμε το πρώτο επίσημο κήρυγμα του στην αγρυπνία του ιερού Ναού της Αναλήψεως στον Βύρωνα, με εντολή του διακριτικού και οσίου όντως Γέροντος Ιερωνύμου Σιμωνοπετρίτου… Είχε πράγματι επιστρατευθεί από τον Θεό στο έργο της διακονίας του θείου λόγου. Υπήρξε και θεόκλητος και λαόκλητος κήρυκας.

Όπου ο Θεός του άνοιγε θύρα για να ομιλήση έδιδε το παρόν με προθυμία, σε ιερούς Ναούς, αίθουσες, ιερές Μονές – προσκυνήματα, ακόμη και σπίτια…

Με ζήλο, πόθο ιερό και με πολύ πνευματικό μεράκι επιτελούσε την διακονία της πνευματικής σποράς του λόγου του Θεού. Ή φήμη του χαρισματούχου εργάτου του Ευαγγελίου όλο και απλωνόταν περισσότερο. Στην Αθήνα έφθασε να ομιλή μέχρι και δέκα φορές την εβδο­μάδα. Στην συνέχεια ανοίχτηκε και σε πόλεις και χωριά που τον καλούσαν. Ήταν ακούραστος, δοσμένος στο έρ­γο του Θεού, χωρίς ωράριο εργασίας, χωρίς υλικές απο­δοχές, και ο Θεός ευλογούσε.

Κατ’ εξοχήν διακρίθηκε στο εποικοδομητικό κήρυγ­μα με στόχο και επίκεντρο την μετάνοια και επιστροφή αμαρτωλών ψυχών στην Εκκλησία του Χρίστου. Ως ελεημένος από τον Θεό, πάσχιζε να γίνη αιτία επιστρο­φής ψυχών. Έτσι η μετάνοια ήταν το προσφιλές του θέ­μα. Χωρίς υπερβολή, είναι χιλιάδες οι ψυχές, που επη­ρεάσθηκαν από το ζωντανό και χειμαρρώδες κήρυγμα του. Ως όργανο της Χάριτος του Θεού που ήταν, έτρεχε διά να ενισχυθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές από το ηθικό ναυάγιο του κόσμου.

Ο λόγος του στο θέμα της μετανοίας, όπου ακούγετο, ήταν αποφασιστικής σημασίας και οδηγούσε στον εξομολόγο. Ορθώς του αποδόθηκε το χαρακτηριστικό του κήρυκος της μετανοίας, αφού ο λόγος του αφύπνιζε ένοχους. Το κήρυγμα του συγκινούσε, ομιλούσε στην καρδιά, προβλημάτιζε και επιδρούσε αποτελεσματικά. Σαφής και κατανοητός στον λόγο του, γλαφυρός και συ­ναρπαστικός, τα δε κηρύγματά του μεστά θείων αλη­θειών, ηθικών παραινέσεων και διδαγμάτων… Παρ’ ότι στηλίτευε κατακόρυφα τα αμαρτωλά πάθη, ένα πολυπλη­θές ακροατήριο κάθε ηλικίας, φύλου, τάξεως και μορφώ­σεως «κρεμόταν» από τα χείλη του και οδηγείτο σε απο­φασιστική αλλαγή, πορείας και ζωής, στον Χριστό, την Εκκλησία Του, την αρετή.

Στην Αθήνα έδρα της κηρυγματικής του δραστηριό­τητος ήταν κυρίως η αίθουσα των Τριών Ιεραρχών στην οδό Μενάνδρου 4. Ομιλούσε μια φορά την εβδομάδα, ε­κτός 2-3 μήνες το καλοκαίρι, από το 1956 έως την 11-2-1982. Πραγματοποιήθηκαν, με την χάρι του Κυρίου, πε­ρίπου χίλιες τριακόσιες ωριαίες ομιλίες μόνον στην αί­θουσα αυτήν. Κατά δε τους πλέον συντηρητικούς υπολο­γισμούς, το ποσοτικό κηρυκτικό του έργο, υπερβαίνει τις πέντε χιλιάδες ομιλίες. Έργο ογκώδες και εξ ίσου εκλεκτό σε περιεχόμενο. Ο αείμνηστος Δημήτριος Παναγόπουλος εβίωνε την πίστη, ζούσε την μυστηριακή ζωή, την ζωή της κατά Χριστόν αρετής. Ήταν στολισμένος με πραότητα και ταπείνωση, με συγχωρητικότητα και α­γάπη… Ό,τι έκανε, ήταν μυρωμένο, αγιοπνευματικό. Καίτοι δεν διέθετε πτυχία εδούλευσε εις το Ευαγγέλιον νομίμως και καρποφόρως, η δε προσφορά του στην Εκ­κλησία ήταν μεγάλη και υπεράνω πολλών πτυχιούχων της θεολογίας, και άφησε μεγάλο δίδαγμα στο τι θέλει ο Θεός και πώς θέλει τον κήρυκα ο πιστός λαός του Θεού.

Η πορεία της θεαρέστου διακονίας του γνώρισε και πολλές δυσκολίες, που προκαλούσε ο εχθρός Διάβολος με εμπαθή όργανα του, τα οποία και δημιουργούσαν ε­μπόδια. Τελικά η χάρις του Θεού τακτοποιούσε τα πράγ­ματα και ο πιστός και καλός εργάτης του Κυρίου συνέ­χιζε με αυταπάρνησι, ζήλο και αγάπη Χριστού την ψυχοσωτήριο διακονία του.

Τα άρθρα του στο θρησκευτικό περιοδικό ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ που εξέδιδε επί 25 περίπου χρόνια τα υπέγρα­φε με τα αρχικά γράμματα Α.Δ., που σήμαιναν Αχρείος Δούλος.

Εκτός από το κήρυγμα τον βοήθησε ο Θεάνθρωπος Χριστός μας και στην συγγραφή πολλών πρακτικών και ψυχωφελεστάτων βιβλίων, με καθαρώς ορθόδοξο αγιο­γραφικό και αγιοπνευματικό περιεχόμενο. Τα χαριτωμέ­να πονήματά του αγαπήθηκαν από τον πιστό λαό του Θεού, γνώρισαν επανεκδόσεις, συνετέλεσαν στην διόρ­θωση πολλών χιλιάδων αδιάφορων μελών της Εκκλη­σίας και συνέβαλαν στην αύξηση των συνειδητών πι­στών χριστιανών.

Έκτος από το προφορικό και γραπτό έργο, καθιέρω­σε προσκυνηματικές καθαρώς εκδρομές σε ιερές Μονές και σε ιερά προσκυνήματα. Στην αρχή στο Λεκανοπέδιο της Αττικής και κατόπιν και σε αξιόλογα προσκυνήμα­τα εντός της Ελλάδος. Στα τελευταία επτά χρόνια πριν της κοιμήσεως του πραγματοποιούσε κάθε καλοκαίρι προσκύνημα και στους Αγίους Τόπους και Σινά…

Μετά πάροδο 17 περίπου ετών έγγαμου βίου κατά θαυμαστόν τρόπο, διά των πρεσβειών του Αγίου Νεκτα­ρίου του Θαυματουργού, ο Κύριος εβράβευσε τις θερμές ικεσίες τους και τους εχάρισε υιόν. Του δόθηκε το όνο­μα Νεκτάριος και διατηρεί τώρα στην Αθήνα εκδοτικό οίκο. Μεταξύ των άλλων, συνεχίζει, διά των επανεκδό­σεων των εκλεκτών βιβλίων του μακαριστού πατρός του Δημητρίου, το γραπτόν του κήρυγμα, διά δε της κυκλο­φορίας των 700 και πλέον θαυμάσιων ομιλιών του, και το προφορικό ιεραποστολικό του σωτήριο έργο, προς δόξα Θεού και σωτηρία ψυχών.

Την πολύπλευρη, ποικίλη και καρποφόρα ιεραπο­στολική του διακονία και ιδιαίτερα την κηρυγματική έ­κλεισε με τις δύο άκρως συγκινητικές και αποχαιρετι­στήριες τελευταίες ομιλίες του περί θανάτου και αιωνίου ζωής, όπου για πρώτη φορά ερμήνευσε το αποστολικό και ευαγγελικό ανάγνωσμα της κηδείας.

Το Σάββατο το πρωί, 35 ώρες μετά το τελευταίο κή­ρυγμα του, στις 13 Φεβρουαρίου του 1982, παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχήν του εις τον λατρευτόν Του Κύριον…

Η ζωή του και οι παραινέσεις του, μαζί με την προ­σευχή του, ας μας είναι οδηγός και ενισχυτής για εμάς, που βρισκόμαστε στη Στρατευόμενη Εκκλησία.

Πηγή: “Ο αείμνηστος καλός εργάτης του Ευαγγελίου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ μέσα από τα γραπτά του”

Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ)[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column]

[vc_btn title=”Περισσότερες Σχετικές Δημοσιεύσεις” style=”flat” color=”juicy-pink” align=”center” button_block=”true” link=”url:https%3A%2F%2Felromio.gr%2F%3Fs%3D%25CE%2594%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25AE%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25CE%25A0%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25B3%25CF%258C%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582|||”][/vc_column][/vc_row]

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς τους. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις πηγές των δημοσιεύσεων.