Μαμά!
Η τελευταία μου ανάρτηση ήταν για τη γιορτή της μεταξύ μας σχέσης: ήταν εκείνη η Μαγιάτικη Κυριακή που τα παιδιά κάνουμε έναν απολογισμό για τις φορές που βασανίσαμε τις μανάδες μας και με λουλούδια και δυο λέξεις από καρδιάς μηδενίζουμε, θαρρούμε, το κοντέρ, για να σας ξαναπρήξουμε.
Η τελευταία μου ανάρτηση ήταν για τη γιορτή της μεταξύ μας σχέσης: ήταν εκείνη η Μαγιάτικη Κυριακή που τα παιδιά κάνουμε έναν απολογισμό για τις φορές που βασανίσαμε τις μανάδες μας και με λουλούδια και δυο λέξεις από καρδιάς μηδενίζουμε, θαρρούμε, το κοντέρ, για να σας ξαναπρήξουμε.
Μαμά!
Δεν έχει καλοπεράσει μήνας κι αυτή τη φορά αποφάσισες να μηδενίσεις εσύ το κοντέρ της μεταξύ μας σχέσης: με μιαν ανάσα έφυγες, γιατί μάλλον ήσουν πολύ ερωτευμένη με το μπαμπά για να αντέξεις άλλο ένα χρόνο μακριά του.
Και τώρα όλες οι φορές που σε έπρηξα έγιναν με μια σου ανάσα ανάμνηση.
Τι ανάσα ήταν αυτή ρε μάνα; απαλή φάνηκε αλλά είχε τη δύναμη ενός τυφώνα.
Τη γη χάσαμε κάτω από τα πόδια μας με την ύστατη την ανάσα σου την τόσο απαλή.
Στοίχειωσες τους Μάηδες από δω και πέρα, γιατί τα λουλούδια στη γιορτή της μητέρας, θα τα αφήνω στο κηπάκο που θα ξανανθίσει για να σε προστατεύει, όπως προστατεύει το μπαμπά και το παιδί.
Και το φιλί σου κι αν μου το δίνεις, εγώ δε θα το καταλαβαίνω.
Στοίχειωσες και τα γενέθλιά μου μάνα. Ιούνιο με έφερες στον κόσμο και θέλησες Ιούνη εσύ να τον αφήσεις. Και τώρα δε θα μπορώ να γιορτάζω τα χρόνια που θα ζήσω από δω και πέρα, χωρίς να δακρύζω για όσα χρόνια δε θα σε βλέπω.
Μαμά, στην ανάρτηση για τη γιορτή της μητέρας είχα γράψει πως το να σε χάσω θα πονάει σαν σταύρωση: έτσι είναι, πονάει σαν σταύρωση η νέα κατάσταση κι αυτή είναι η ευλογία της: πως κάθε σταύρωση φέρνει μια Ανάσταση.
Το ξέρω πως είσαι αναστημένη μάνα, το ξέρω γιατί εσύ μου το δίδαξες. Το ξέρω γιατί και η δική σου ανάσα του “τετέλεσται” ήταν απαλή σαν φτερούγισμα αγγέλου, αλλά έφερε σεισμό που μας ταρακούνησε.
Αυτό θα πει πως εσύ βιώνεις φως και ανάσταση.
Μαμά, όταν σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να σε χάσω, έτρεμα την ιδέα μιας ορφάνιας που δεν αναγνωρίζεται: βλέπεις την ορφάνια τη μετράει ο κόσμος με την ηλικία του παιδιού, γιατί δεν αντιλαμβάνεται πως ανεξάρτητα από την ηλικία, στους γονείς μας πάντα κουρνιάζουμε ως παιδιά.
Δεν πήρες μαζί σου μόνο τη φυσική σου παρουσία μαμά, πήρες και τη χαρά να κουρνιάζω στην αγκαλιά σου ως παιδί… κι αυτό πονάει σαν σταύρωση.
Δείξε μου μαμά ένα δείγμα από την ανάσταση σου και μάθε με να σε αισθάνομαι κι ας μη σε βλέπω.
Από δω και πέρα θα τα λέμε ψιθυριστά μαμάκα.
Μάθε με πώς να σε ακούω.
Κι όταν δεις το μπαμπά και το παιδί, να μην ξεχάσεις να μου τους φιλήσεις. Και παρ’ τους κάποτε κάποτε κι ελάτε για λίγο στο σπίτι.
Θα καίνε κεράκια στις θέσεις σας μέχρι να ανταμώσουμε.
(Αποχαιρετισμός στην Αθηνά Σιδέρη από την κόρη της)
ΥΓ. Κι αν θες να θυμηθείς λίγο από την αγαπημένη μας Αθηνά Σιδέρη, ρίξε μια ματιά εδώ
