Κάποτε ένας σκύλος δυνατός και πιστός είχε γίνει φίλος μ΄ έναν πλουμιστό και λεβέντη κόκορα. Ο σκύλος, φύλακας υπεύθυνος, πάντα προστάτευε και συμβούλευε τον κόκορα στις αποφάσεις και τις πράξεις του και ο κόκορας, που ήταν οργανωτικός και λαλούσε τις συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, βοηθούσε τον σκύλο να τακτοποιεί τις δουλειές και τη ζωή του με τον καλύτερο τρόπο.
– Είναι ωραίος ο καιρός σήμερα για εκδρομή και ο περίπατος στο δάσος θα μας ξεκουράσει, είπε με ικανοποίηση ο κόκορας και τέντωσε το κόκκινο λειρί του μ΄ ένα δυνατό … κικιρίκου!!!
– Έχεις δίκιο κοκορίκο μου, γάβγισε με χαρά ο σκύλος και κούνησε ζωηρά την ουρά του.
Οι φίλοι μας έκαναν μια μεγάλη βόλτα στο δάσος και χαιρετούσαν με ευγένεια όλα τα ζώα που συναντούσαν μαθαίνοντας τα νέα τους. Όμως μια αλεπού, που τους παρακολουθούσε κρυφά και λιγουρευόταν τον πλουμιστό κόκορα, ζήλευε τη φιλία τους και παραμόνευε πότε να ξεμοναχιάσει τον κόκορα, για να τον κάνει μια χαψιά!
– Ακούς εκεί τύχη το πουλερικό, συλλογίστηκε με πονηριά. Βρήκε και προστάτη, τρομάρα του, και μας τρελαίνει με τα ξεφωνητά του. Αμ, θα του δείξω εγώ!
Οι φίλοι μας, στο μεταξύ, ήταν τόσο ευτυχισμένοι με την υπέροχη λιακάδα στο δάσος και ξεχάστηκαν. Κι όταν τους βρήκε η νύχτα, αποφάσισαν να κοιμηθούν σ΄ ένα φιλόξενο δέντρο, που στον κορμό του είχε μια άνετη κουφάλα για τον σκύλο μας, ενώ τα τα πυκνά κλαδιά του υποδέχτηκαν τον όμορφο κόκορα, που τους καληνύχτισε μ΄ένα τελευταίο κικιρίκου. Κι όμως… κάποιος δεν πήγε καθόλου για ύπνο στο μεγάλο δάσος.
– Κοκορίκο, κοκορίκο, πόσο θα ήθελα να έρθεις κοντά μου να μου τραγουδήσεις με την υπέροχη φωνή σου, φώναξε η αλεπού κάτω από το δέντρο, νομίζοντας πως ο σκύλος είχε φύγει, αφού δεν τον έβλεπε έτσι πως ήταν κρυμμένος στην κουφάλα του δέντρου.
– Όλη τη μέρα λαχταρώ να σ΄ ακούσω από κοντά, αλλά δεν ήθελα να διακόψω τη βόλτα σου …
– Α, πρέπει να ξυπνήσεις τον θυρωρό του δέντρου, που κοιμάται στην κουφάλα. Κι αν αυτός ανοίξει την πόρτα, τότε να κατέβω να μ΄ ακούσεις.
Φυσικά ο κόκορας μας, που καταλάβαινε τι πραγματικά ήθελε η αλεπού και δεν ήθελε να γίνει το λαχταριστό της γεύμα, ήξερε τι θα συμβεί αν ξυπνούσε ο σκύλος-θυρωρός. Έτσι κι έγινε… κι ακόμα τρέχει ή αλεπού μας πονεμένη από τα δαγκώματα του σκύλου, που της έδωσε το «μάθημά» της.
«Είναι πολύ σημαντικό να έχεις φίλους δυνατούς και πιστούς, που είναι πάντα έτοιμοι και πρόθυμοι να σε προστατέψουν και να σε βοηθήσουν», σκέφτηκε ο κόκοράς μας καθώς αγκάλιασε και ευχαρίστησε τον φίλο του, τον σκύλο. Και κοιμήθηκαν ήσυχα στο δέντρο τους.
