Δυο ξεχωριστά Χριστουγεννιάτικα δέντρα

Ο Γιάννης Σταρίδας θυμάται τα Χριστούγεννα των παιδικών του χρόνων, τότε που η φτώχεια έκανε τους ανθρώπους ολιγαρκείς και αλληλέγγυους.

Κατοχή

Ο πατέρας έλειπε στην Μέση Ανατολή κι εγώ με την μάνα μέναμε στο σπίτι του παππού, στην οδό Ζωγράφου. Το Χριστουγεννιάτικο δένδρο μας ήταν ένα μεγαλούτσικο κλαδί πεύκου που έφερνε ο παππούς.

Στολίδια του δένδρου οι τρεις άσπρες μπαλίτσες στην κορυφή του. Ακόμη οι κουκουνάρες του πεύκου ντυμένες με ασημόχαρτο από πακέτα τσιγάρων και μπαμπάκι πολύ για χιόνι.

Και μερικά κεράκια στηριγμένα με πιαστράκια πάνω στα κλαδιά του δένδρου. Μια φορά τα κεράκια έβαλαν φωτιά στο πεύκο.

Κουλουριασμένος σε μια γωνία, τρομαγμένος, παρατηρούσα το λαμπαδιασμένο δένδρο και τον πανικό των μεγάλων να σβήσουν τη  φωτιά. Απόμειναν τα κατακαμένα κλαδιά και οι τρεις μπαλίτσες. Η μια τους σώθηκε και από τον χρόνο και γερνά μαζί μου…

Δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘50.

Όλη η οικογένεια μαζί, εγώ έφηβος, μέναμε στο Μέγαρο Φυτάκη. Χριστουγεννιάτικα, στην σάλα του σπιτιού μας η μάνα είχε στολίσει το μικρό τεχνητό δένδρο μας. Ένα βράδυ ο πατέρας γύρισε μαζί με τρία παιδάκια. Τα είχε ανεβάσει σπίτι για να τα φιλέψει η μάνα κουραμπιέδες και μελομακάρονα.

Μόλις αυτά αντιλήφτηκαν το μικρό μας χριστουγεννιάτικο δένδρο έμειναν στην αρχή άφωνα, εκστατικά.

Στη συνέχεια όρμησαν πάνω του και με επιφωνήματα χαράς έπιαναν τις πολύχρωμες μπάλες. «Κοίτα, κοίτα» τιτίβιζαν με τις παιδικές φωνούλες τους δείχνοντάς τες το ένα στο άλλο.

Αμάθητα, τις έσφιγγαν και τις έσπαγαν την μια μετά την άλλη, μέχρις εκεί που έφτανε το χέρι τους. Φανερό πως τα μικρά παιδιά δεν είχαν ξαναδεί Χριστουγεννιάτικο δένδρο σε σπίτι!

Κανένας μας δε μίλησε, τα αφήσαμε να απολαύσουν τις λίγες χαρούμενες στιγμές των…


Μην αμελήσετε να κάνετε Μου αρέσει! στη νέα μας σελίδα στο facebook!
Ευχαριστούμε πολύ!