Στο τέλος, πρέπει να καταλάβετε ότι η γήινη ζωή μας δεν είναι θέρετρο, αλλά νοσοκομείο.
Και το καθήκον της δεν είναι ότι παίρνουμε εδώ όλες τις ευλογίες και τις απολαύσεις, αλλά σε αυτή εδώ, στη γη, καταλαβαίνουμε τουλάχιστον λίγο, ότι είμαστε θνητοί, ότι υπάρχει αιωνιότητα, και στράφηκε προς τον Θεό.
Διότι, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, «δεν έχουμε εδώ συνεχή πόλη, αλλά αναζητούμε το μέλλουσα» (Εβρ. 13: 14). Αυτό, τουλάχιστον λίγο, και εξακολουθεί να θυμίζει τη Ρωσία.
Γι’ αυτό έχουμε δυσκολίες.
Ένας ασκητής με δάκρυα προσευχόταν στον Θεό: «Κύριε, γιατί δεν έχω θλίψεις; Τι είσαι θυμωμένος με εμένα;»
