Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Γ’ Χαιρετισμοί της Παναγίας μας απόψε. Βουβές οι εκκλησίες. Ούτε καμπάνες να αντιλαλούν ούτε τίποτα. Ε όχι! Αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε έτσι! Δόξα τω Θεώ που έχουμε ιερέα στο σπίτι!
Κατά τις 8 λοιπόν το βράδυ, χωρίς δεύτερη σκέψη ανάβουμε το καντηλάκι ,το λιβανιστήρι και αρχίζουμε… «Εὐλογητός ὁ Θεός ἡμῶν πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
Μπροστά στο τζάκι, πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού μας δεσπόζει μια ξύλινη καφέ στρογγυλή εικόνα της Μεγαλόχαρης. Τη θυμάμαι από μικρή αυτή την εικόνα! Όταν τη κοιτούσα, κάθε φορά που διέκοπτα για λίγο το ποδοβολητό, νόμιζα πως στα αλήθεια με κοιτάζει κι αυτή και πως κάτι θέλει να μου πει.
Μα απόψε το πιστεύω πιο πολύ από τότε! Ίσως θα’ ναι στεναχωρημένη απ’ όλα αυτά που συμβαίνουν. Ποιος ξέρει; Μακάρι μια μέρα να έρθει να τη δω…! Μια φορά μόνο για λίγο ζωντανή να τη νιώσω πλάι μου και όχι στην ξύλινη εικόνα της. Να μιλήσουμε σαν δύο αχώριστες, αληθινές φίλες… Μακάρι!
Μοσχομυρίζει λιβάνι ολόκληρο το σπίτι! «Οὐρανῶν ὑψηλοτέρα, χαῖρε γῆς τό θεμέλιο». Οι σκηνές των γεγονότων γυρίζουν στο μυαλό μου σαν τρελές. Γλιστρούν τόσο γρήγορα τα όμορφα λόγια των Χαιρετισμών. «Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τά νικητήρια».
Ένας κόμπος στέκεται στο λαιμό μου. Βουρκώνω…«Νικητές θα βγούμε, Παναγία μου» λέω και συνεχίζω να ψέλνω με τρεμάμενη φωνή. Μου έρχεται να αρπάξω τη σημαία της Ελλάδος μας που κυματίζει έξω στο βοριά και να τη σηκώσω ψηλά να τη δουν και να πάρουν θάρρος όλοι!
«Τήν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου», ψέλνουμε όλα τα μέλη της οικογένειας δυνατά έχοντας πολλές ελπίδες και το νιώθουμε πιο πολύ από τις άλλες φορές στο ναό. Γονατιστοί οικογενειακώς, «θάβουμε» τους εγωισμούς μας και προσευχή…πάλι και πάλι.
«Παναγιά μου» ψελίζω «δε μπορεί κανένας να σε φτάσει. Δέξου τις άθλιες ψυχές μας και συγχώρεσε τα αμαρτήματα όλων μας.
Σκέπασε σ’ Ανατολή και Δύση την Ελλάδα σου! Ας είναι όλα προς συμμόρφωσή μας! Βοήθησέ μας να κάνουμε το θέλημα του Υιού σου!».
«Δι’εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν».
