Ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τῆς βρεφικῆς ἡλικίας σιγὰ σιγὰ παύει νὰ μεγαλώνει μὲ τὸν Θεό. Ἀλλιῶς διαπαιδαγωγοῦνται τὰ παιδιὰ σήμερα. Δὲν παιδαγωγοῦνται ἐν Θεῶ. Δὲν ὡριμάζει ὁ ἄνθρωπος ὡς θεανθρώπινη προσωπικότητα.
Ἀκόμα καὶ αὐτοὶ οἱ χριστιανοὶ συχνὰ φτιάχνουν ἕναν χριστιανισμὸ στὰ μέτρα τούς. Ζεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸν κόσμο καὶ παραδέχεται τὴν Ἐκκλησία. Παραδέχεται τὴν Ἐκκλησία καὶ ζεῖ τὸν κόσμο. Ἔχει κοινὴ ζωὴ καὶ ἐκτιμᾶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Ἐκτιμᾶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ καὶ ζεῖ κοινὴ ζωή. Αὐτὸς εἶναι ὁ πεπτωκὸς ἄνθρωπος!
Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Θεία Λειτουργία, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἁπλῶς καλλωπίζει τὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ δὲν τὴν γεμίζει. Δὲν εἶναι ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Ἡ διασπάθιση τοῦ χρόνου καὶ οἱ μέριμνες ἐπιφέρουν τὸν ἐξοβελισμὸ τῆς λατρευτικῆς ἐμπειρίας.
Ποιὸς πηγαίνει στὸν Ἑσπερινό, στὸν Ὄρθρο; Πόσοι κάνουν Ἀπόδειπνο; Ποιοὶ γνωρίζουν τὶς ἀκολουθίες μας; Ποιοὶ ἀκούουν κανόνες τῆς Ἐκκλησίας; Ὁ πλοῦτος τῶν ἀκολουθιῶν παραχωρεῖται, σπρώχνεται σὲ κάποια γωνία.
Θεωρεῖται ἀρκετὸ μόνο ἡ Θεία Λειτουργία μάλιστα ὄχι καὶ ὁλόκληρη ἡ ἀκρόασὴ τῆς ὡς ἕνα ἑβδομαδιαῖο ἱερὸ θέαμα καὶ ἀκρόαμα. Οἱ πιστοὶ μας ἀναπαύονται μὲ τὴν παρουσία τοὺς στὴν Ἐκκλησία, μερικοὶ δὲ προσθέτοντες καὶ τὴν Θεία Κοινωνία νομίζουν ὅτι εἶναι καλύτεροι ἀπὸ ὅσους μόνο παρίστανται.
Ἔτσι ὅμως ἡ Λειτουργία δὲν μᾶς τρέφει, δὲν μᾶς ἀλλοιώνει, δὲν μᾶς ἀνεβάζει σὲ θεία βιώματα. Πιστεύομε στὴν ἁγιότητα καὶ τὴν Θεία ἐπιφάνεια, ἀλλὰ δὲν ἐννοοῦμε τὴν ἁγιότητα ὡς προσωπικὴ μᾶς μέθεξη καὶ ἰδιότητα καὶ ἐνώπιον τῆς θείας ἐπιφανείας δὲν διατιθέμεθα “ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ τῆς καρδίας”, γιὰ νὰ γίνουμε ἐμεῖς ἅγιοι.
