Οἱ γονεῖς πρέπει νὰ καλλιεργοῦν τὴν ἀγάπη μεταξὺ τῶν παιδιῶν καί, ὅταν θέλουν νὰ ἐνισχύσουν τὸ πιὸ ἀδύνατο, νὰ προετοιμάζουν τὸ ἔδαφος παίρνοντας τὴν συγκατάθεση τοῦ δυνατώτερου ἀδελφοῦ.
Νὰ τὸν βοηθήσουν δηλαδὴ νὰ καταλάβη ὅτι πράγματι τὸ ἄλλο παιδὶ ἔχει ἀνάγκη.
Ἡ δικαιοσύνη εἶναι τοῦ Θεοῦ καὶ πρέπει νὰ ἀπονέμεται καὶ στὸν μεγάλο καὶ στὸν μικρὸ ἐξίσου.
Στὸν μεγάλο μὲ σεβασμό, στὸν μικρὸ μὲ ἀγάπη, χωρὶς νὰ βλαφθῆ. Αὐτὸ τὸ ἀναφέρει καὶ τὸ Δευτερονόμιο.
Ἂν λ.χ. φταίη ὁ μεγάλος, θὰ δικαιώσουμε τὸν μικρό, χωρὶς νὰ θίξουμε τὸν μεγάλο μπροστὰ στὸν μικρό, ἀλλὰ θὰ συζητήσουμε μαζί του ἰδιαίτερα, ὥστε νὰ τοῦ δώσουμε νὰ καταλάβη τὸ σφάλμα του.
– Γέροντα, ἡ ζήλεια ποὺ παρουσιάζεται συνήθως στὰ μεγαλύτερα ἀδέλφια πρὸς τὰ μικρότερα πῶς ἀντιμετωπίζεται;
– Ἡ ζήλεια εἶναι πάθος. Ὅταν ὅμως ἕνα παιδάκι εἶναι τριῶν ἐτῶν καὶ ἡ μάνα του θηλάζη τὸ νεογέννητο ἀδελφάκι του, εἶναι κάπως δικαιολογημένο νὰ τὸ ζηλεύη, γιατὶ πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ θήλαζε καὶ αὐτό.
Τώρα βλέπει τὸ ἀδελφάκι του στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας του, καὶ λέει: «Μέχρι χθὲς ἡ μαμά μου μὲ εἶχε στὴν ἀγκαλιά της, τώρα μὲ ἔβαλε στὴν ἄκρη!».
Καὶ ἂν ἔχη καὶ γιαγιά, κάτι γίνεται.
Ὅταν ὅμως γίνη τεσσάρων ἐτῶν, πρέπει νὰ ζηλεύη λιγώτερο.
Ὅταν γίνη ἕξι, πρέπει νὰ τοῦ πῆ ἡ μητέρα του: «Ὁλόκληρο παιδὶ εἶσαι τώρα. Ποιά μητέρα κρατάει στὴν ἀγκαλιά της ἕνα τόσο μεγάλο παιδί;».
Ἂν τὸ βοηθήση νὰ τὸ ἀντιμετωπίση ἔτσι, τότε θὰ θυμᾶται τὴν μάνα του, μόνον ὅταν ὑπάρχη λόγος.
Ἂν θέλη νὰ κρατάη τὴν μάνα του συνέχεια ἀπὸ τὸ φουστάνι, αὐτὸ εἶναι κάτι ἀρρωστημένο.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακὴ ζωή»
Πηγή: apantaortodoxias
