Υπάρχουν δύο διαφορετικά είδη δημοσίων χρεών: (α) το χρέος της Γενικής κυβέρνησης, αυτό που υπολογίζεται από τη συμφωνία του Μάαστριχτ και (β) το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης που είναι υψηλότερο κατά το ποσόν του ενδοκυβερνητικού χρέους και των λοιπών στοιχείων που προβλέπονται από τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής (ESA 2010). Τα δύο αυτά «είδη χρέους» διαφέρουν κατά το ποσόν του εσωτερικού αναγκαστικού δανεισμού που επιταχύνθηκε το 2015 όπου έκτοτε η κυβέρνηση υποχρεώνει τους πλεονασματικούς οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα να καταθέτουν ένα μεγάλο μέρος των πλεονασμάτων τους στην Τράπεζα της Ελλάδος, αντί στις εμπορικές τράπεζες, πληρώνοντας επιτόκιο 2,5% για 15 ημέρες.
Επικαιρότητα
Σύμφωνα με στοιχεία της EUROSTAT, το ελληνικό χρέος διαμορφώθηκε στο 181,9% του ΑΕΠ ή στα 337,406 δις €. Σημειώνεται ότι, το προηγούμενο τρίμηνο ήταν στο 181,1% ή 334,573 δις €, ενώ πριν από έναν χρόνο ήταν 177,9% ή 322,579 δις €. Επομένως συνεχίζει να αυξάνεται, παρά τα μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κάτι που δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν.
Βέβαια, οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως υπάρχουν δύο διαφορετικά είδη δημοσίων χρεών: (α) το χρέος της Γενικής κυβέρνησης, αυτό που υπολογίζεται από τη συμφωνία του Μάαστριχτ και (β) το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης που είναι υψηλότερο κατά το ποσόν του ενδοκυβερνητικού χρέους και των λοιπών στοιχείων που προβλέπονται από τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής (ESA 2010).
Τα δύο αυτά «είδη χρέους» διαφέρουν κατά το ποσόν του εσωτερικού αναγκαστικού δανεισμού που επιταχύνθηκε το 2015 (γράφημα) όπου έκτοτε η κυβέρνηση υποχρεώνει τους πλεονασματικούς οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα να καταθέτουν ένα μεγάλο μέρος των πλεονασμάτων τους στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Εν προκειμένω το δημόσιο έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί τη ρευστότητα αυτή για 15 ημέρες, με επιτόκιο 2,5% αντί με περίπου 1% που θα εισέπρατταν οι οργανισμοί, εάν κατέθεταν τα χρήματα τους στις εμπορικές τράπεζες. Φυσικά το κράτος εγγυάται για τα ποσά αυτά, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που οι οργανισμοί χάνουν χρήματα δεκάδες δις €, παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς πολλών κυβερνήσεων (σχετικά πρόσφατα με το PSI).
Από την άλλη πλευρά, εάν οι οργανισμοί του ευρύτερου δημόσιου τομέα κατέθεταν τα πλεονάσματα τους στις τράπεζες και δεν τα έπαιρνε το κράτος, θα αύξαναν τη ρευστότητα τους οπότε το δανεισμό της πραγματικής οικονομίας ή ότι άλλο. Εκτός αυτού, το 1% που θα πλήρωναν οι τράπεζες στους οργανισμούς θα προερχόταν από τις ίδιες ενώ το σημερινό 2,5% προέρχεται από τον προϋπολογισμό και άρα από τους Έλληνες φορολογουμένους. Πρόκειται για ένα ποσόν άνω των 600 εκ. € ετησίως, εάν φυσικά χρησιμοποιείται το σύνολο των αποθεματικών των οργανισμών κάτι που δεν είναι καθόλου αμελητέο, ενώ θα μπορούσε να διατεθεί για την κάλυψη άλλων δαπανών.
Τέλος, προφανώς δεν είναι βέβαιος κανείς εάν πρόκειται για πραγματικά πλεονάσματα των οργανισμών ή για καθυστερήσεις των πληρωμών τους όπως στο θέμα των συντάξεων, των εξοφλήσεων των προμηθευτών τους κλπ. Ρητορική βέβαια η απορία, αφού όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει σε σχέση με τις καθυστερήσεις ενώ το χρέος αποκτά μία μαγική εικόνα, η οποία όμως είναι γνωστή στην Ευρώπη.
Γιατί τότε το αποδέχεται; Απλά και μόνο για να αποφύγει να θεωρηθεί το χρέος μη βιώσιμο, όπως στην ουσία είναι οπότε να μην αναγκαστεί να προβεί στις δέουσες ενέργειες. Γιατί το αποδέχεται η ελληνική κυβέρνηση; Πιθανότατα για να μην κατηγορηθεί πως χρεοκόπησε τη χώρα παραπλανώντας τους Έλληνες που έχουν την ψευδαίσθηση ότι, η πολιτική των μνημονίων, οι θυσίες και τα δάκρυα τους, πιάνουν τόπο.
Δυστυχώς όμως, είτε το κρύβουν όλοι, είτε όχι, η Ελλάδα είναι η πιο χρεοκοπημένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία τόσο όσον αφορά το δημόσιο χρέος και τις προοπτικές μείωσης του, όσο και το κόκκινο ιδιωτικό.
Πηγή: analyst.gr
