Στην δεκαετία του 1950 που πέρναγα μαζί με τη μάνα μου τα καλοκαίρια στο χωριό, τα νέα που μαθαίναμε ήσαν πολύ λίγα.
Ήσαν όσα έφερνε κάποιος όταν κατέβαινε στην Ερατεινή, όσα ακούγαμε στο τηλέφωνο, πράγμα σπάνιο με το χειροκίνητο τηλέφωνο που είχε ο Πρόεδρος της κοινότητας ο γερο Μπίτης στο γραφείο της, αυτά που ακούγαμε από ένα ραδιόφωνο μπαταρίας στο καφενείο/παντοπωλείο του Κώστα του Μπέσκου, ό,τι μας έλεγε ο αγροτικός ταχυδρομικός διανομέας και ό,τι μαθαίναμε απ’ τα γράμματα και τις εφημερίδες που έφερνε.
Στην Ερατεινή οι χωριανοί κατέβαιναν αραιά και που και δεν ήταν δυνατόν να συναντηθούμε όλοι μαζί τους για να μάθουμε τα νέα, άσε που ήσαν και περιορισμένα. Το τηλέφωνο λειτουργούσε όποτε ήθελε και περισσότερο φανταζόσουνα παρά άκουγες ό,τι σου έλεγαν.
Το ραδιόφωνο στο μαγαζί του ο Κώστας δεν το άνοιγε συνέχεια γιατί τέλειωναν οι μπαταρίες και που να τις βρει, και φύλαγε την λειτουργία για εξαιρετικές καταστάσεις. Οπότε η ενημέρωση του χωριού βασιζόταν ουσιαστικά στον ταχυδρόμο.
Για πολλά χρόνια ταχυδρόμος στο χωριό ήταν ο Χαραλάμπης ο Λίτος. Γύριζε τα χωριά καβάλα στο μουλάρι του και με φορτωμένο τον ταχυδρομικό του σάκο.
Ερχόταν στο χωριό και μόλις έφτανε στην εκκλησία της Υπαπαντής, χτυπούσε τη καμπάνα που κρεμόταν στη γέρικη πουρνάρα της αυλής της, με πέντε έξη συνεχόμενα χτυπήματα, για να δηλώσει την άφιξή του.
Τα πρώτα χρόνια καθόταν στην αυλή του γερο Κατσούλη και μετά στου Κώστα του Μπέσκου. Μόλις καθόταν, τον κέρναγαν συνήθως ένα ούζο ή μία βανίλια υποβρύχιο με νεράκι για να ξεδιψάσει και να ξεκουραστεί.
Μαζί με τα γράμματα μοίραζε και καμιά εφημερίδα που είτε την είχε παραγγείλει κάποιος χωριανός, είτε την έστελνε κάποιος σε συγκεκριμένο παραλήπτη σαν αλληλογραφία.
Οι χωριανοί ήσαν φτωχοί και δεν μπορούσαν να είναι συνδρομητές ούτε να παραγγέλνουν συχνά εφημερίδες, ενώ αυτοί που παραλάμβαναν κάποια εφημερίδα που τους έστελναν, ήσαν συνήθως κάποιοι που έκαναν διακοπές στο χωριό.
Έτσι η παρουσία του τύπου στο χωριό ήταν σπάνια.
Όταν δε έφτανε καμιά εφημερίδα, ήταν απ’ τα σημαντικά γεγονότα στη ρουτίνα του χωριού. Ας σημειωθεί ότι η όποια εφημερίδα έφτανε, είχε εκδοθεί τουλάχιστον πριν μία βδομάδα, αφού τόσο ήθελε μέχρι να αγορασθεί, να ταχυδρομηθεί και να φτάσει στο χωριό.
Παρά ταύτα για μένα που από μικρός είχα εθιστεί στην ανάγνωσή της, όταν έφτανε, ήταν θείο δώρο και την ξεκοκάλιζα διαβάζοντας τα πάντα. Το ραδιόφωνο το ακούγαμε συνήθως τις Κυριακές το πρωί μετά την εκκλησία και σπανιότερα τα απογεύματά της.
Σε ένα απ’ αυτά θυμάμαι, ακούσαμε την μετάδοση του πρώτου επίσημου διεθνούς αγώνα Ελληνικής ομάδας, που ήταν Ολυμπιακός Μίλαν και που, αν θυμάμαι καλά, έχασε ο Ολυμπιακός.
Τι διαφορά με το σήμερα, που μαθαίνουμε τι γίνεται σ’ όλο τον κόσμο, από έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, κινδυνεύοντας τελικά από υπερπληροφόρηση
