Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας
1. Σήμερα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς μιλήσω γιά τήν κλήση τοῦ Ἠσαΐου στό προφητικό του ἀξίωμα. Θά σᾶς μιλήσω γιά μία θεία ὅραση πού περιγράφεται μεγαλοπρεπέστατα στό ἕκτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τοῦ προφήτου. Εἶναι ἀπολαυστικό τό κεφάλαιο αὐτό.
Ὁ Ἠσαΐας βρισκόταν πιθανῶς στήν αὐλή τοῦ Nαοῦ τοῦ Σολομῶντος κατά τήν διάρκεια τῆς λατρείας καί τότε εἶδε ἕνα μεγαλοπρεπέστατο θέαμα. Εἶδε τό οὐράνιο θυσιαστήριο.
Eἶδε τόν Θεό νά κάθεται στόν ὑψηλό Του θρόνο καί νά περιστοιχίζεται ἀπό τά Σεραφείμ, τά ὁποῖα τόν ὑμνοῦσαν μέ δυνατή φωνή, ἐνῶ ὅλος ὁ οὐράνιος οἶκος Του ἦταν γεμάτος ἀπό τήν δόξα Του.
Ἄς παραθέσουμε τήν σκηνή, ὅπως τήν ἔζησε ὁ προφήτης καί τήν περιγράφει:
Τό ἔτος λέγει ὁ προφήτης πού πέθανε ὁ βασιλιάς Ὀζίας εἶδα τόν Κύριο νά κάθεται σέ θρόνο ὑψηλό καί ὑπερέχοντα καί ὁ (οὐράνιος) οἶκος Του ἦταν γεμάτος ἀπό τήν δόξα Του. Σεραφείμ πετοῦσαν πάνω ἀπό αὐτόν καί κάθε ἕνα εἶχε ἕξι πτέρυγες.
Μέ τίς δύο (πτέρυγες) σκέπαζαν τό πρόσωπό τους καί μέ τίς ἄλλες δύο σκέπαζαν τά πόδια τους καί μέ τίς ἄλλες δύο πετοῦσαν.
Τό ἕνα φώναζε στό ἄλλο καί ἔλεγε: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, γεμάτη εἶναι ἡ γῆ ἀπό τήν δόξα Του». Τότε σαλεύθηκαν οἱ βάσεις τῶν κατωφλίων ἀπό τήν δυνατή φωνή τους καί ὁ οὐράνιος οἶκος γέμισε ἀπό καπνό (6,1-4).
2. Τό φοβερό αὐτό θέαμα, ἀδελφοί χριστιανοί, γέμισε μέ κατάνυξη, μέ ἅγιο φόβο, τήν ψυχή τοῦ προφήτου, ὁ ὁποῖος στήν συνέχεια εἶπε:
«Ἀλλοίμονό μου, χάθηκα! Γιατί εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος μέ ἀκάθαρτα χείλη καί κατοικῶ μεταξύ λαοῦ πού ἔχει (ἐπίσης) ἀκάθαρτα χείλη. Διότι τόν βασιλέα, τόν Κύριο Σαβαώθ, εἶδαν τά μάτια μου» (6,5).
Αὐτό τό αἴσθημα τῆς κατανύξεως καί τῆς ταπεινώσεως, χριστιανοί μου, πρέπει νά ἔχουμε κι ἐμεῖς ὅταν τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία. Γιατί ἐκείνη τήν ὥρα βρισκόμαστε κι ἐμεῖς στά ἀνάκτορα τοῦ Θεοῦ καί ἀντικρύζουμε πραγματικά τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, ὅταν βλέπουμε τήν Ἁγία Τράπεζα.
3. Ἐπειδή ὁ Ἠσαΐας ὁμολόγησε ὅτι ἔχει ἀκάθαρτα χείλη, στήν συνέχεια τοῦ θείου ὁράματος ἀποκαθαίρονται τά χείλη του, γιά νά ἐξαγγέλλεται ἀπό ἁγνισμένα χείλη ὁ θεῖος λόγος.
Λέγει λοιπόν στήν συνέχεια ὁ Ἠσαΐας διηγούμενος τήν ὅρασή του: Τότε πέταξε ἕνα ἀπό τά Σεραφείμ πρός ἐμένα μέ ἕνα ἀναμμένο κάρβουνο στό χέρι του, τό ὁποῖο ἔλαβε μέ μία λαβίδα ἀπό τό θυσιαστήριο.
Ἄγγιξε μέ αὐτό τό στόμα μου καί εἶπε· «ἰδού αὐτό ἄγγιξε τά χείλη σου, ἐξαλείφθηκε ἡ ἐνοχή σου καί ἡ ἁμαρτία σου συγχωρέθηκε» (6,6-7).
Καί τώρα ἀκολουθεῖ ἡ κλήση τοῦ Ἠσαΐου στό προφητικό ἀξίωμα: Τότε – λέγει ὁ Ἠσαΐας – ἄκουσα τήν φωνή τοῦ Κυρίου νά λέγει: «Ποιόν νά στείλω καί ποιός νά πορευθεῖ γιά ᾽μᾶς;»1 Καί εἶπα: «Ἰδού ἐγώ, ἀπόστειλέ με» (6,8).
Ἄς προσέξουμε στόν στίχο αὐτό, ἀγαπητοί μου, τήν ἀγωνία τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός ζητάει κήρυκες γιά νά πορευθοῦν νά κηρύξουν στόν λαό Του τό θεῖο Του μήνυμα.
«Ποιόν νά στείλω;», λέγει ὁ Θεός! Ἀλλά ἄς εἴμαστε πρόθυμοι σάν τόν Ἠσαΐα καί ἄς ἀπαντοῦμε στόν Κύριό μας, ὅταν μᾶς καλεῖ νά δουλέψουμε στό ἔργο Του, μέ τήν φωνή τοῦ προφήτου: «Ἰδού ἐγώ, Κύριε, ἀπόστειλέ με».
4. Στό τέλος τοῦ παραπάνω ὁράματος, ἀδελφοί, ὁ Θεός δίνει στόν προφήτη Του τό περιεχόμενο καί τόν σκοπό τοῦ κηρύγματός του καί ἀκόμη τοῦ γνωστοποιεῖ καί τό ἀποτέλεσμα τοῦ κηρύγματός του.
Σᾶς διαβάζω τήν περικοπή: Καί εἶπε ὁ Θεός (στόν προφήτη)· «Πήγαινε καί πές στόν λαό αὐτό· ἀκοῦτε, ἀκοῦτε καί ὅμως δέν κατανοεῖτε· βλέπετε, βλέπετε καί ὅμως δέν ἐννοεῖτε.
Γιατί πωρώθηκε ἡ καρδιά τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, καί τά αὐτιά τους ἔγιναν βαρύκοα καί ἔκλεισαν τά μάτια τους, ὥστε νά μή μποροῦν νά δοῦν μέ τά μάτια τους καί νά ἀκούσουν μέ τ᾽ αὐτιά τους καί νά κατανοήσει ἡ καρδιά τους καί νά ἐπιστρέψουν καί νά τούς θεραπεύσω».
Καί εἶπα: «Ἕως πότε, Κύριε;»
Καί εἶπε: «Ἕως ὅτου ἐρημωθοῦν οἱ πόλεις, ὥστε νά μήν ὑπάρχει κάτοικος, καί οἱ οἰκίες, ὥστε νά μήν ὑπάρχει ἄνθρωπος, καί ἀπομείνει ἡ γῆ ἔρημος» (6,9-11).
Τά λόγια αὐτά τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, εἶναι πολύ βαθιά στήν ἔννοιά τους. Μιλᾶνε γιά τήν πώρωση τοῦ λαοῦ, πράγμα πού σημαίνει ὅτι δέν μπορεῖ ὁ λαός νά σωθεῖ ἀπό μόνος του.
Ἡ σωτηρία του λοιπόν θά ἔλθει διά τοῦ Μεσσίου, τόν Ὁποῖο μέ πολλή δύναμη καί παραστατικότητα, ὅπως θά δοῦμε, θά παρουσιάσει ὁ προφήτης Ἠσαΐας σ᾽ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα ὡς Σωτήρα.
5. Τό παραπάνω ὅραμα τῆς κλήσης τοῦ Ἠσαΐου, ἀδελφοί χριστιανοί, ἔκανε βαθειά ἐντύπωση στήν ψυχή του. Ἦταν ἡ χειροτονία του σέ προφήτη!
Ἀπό αὐτό τό ὅραμα ἐμπνέεται ὁ προφήτης σ᾽ ὅλη τήν μετέπειτα ζωή του γιά νά ἐξασκήσει τό δύσκολο ἔργο του. Καί ὅ,τι ἔζησε καί ἄκουσε σ᾽ αὐτό τό θεῖο ὅραμα, αὐτό καί ἀναπτύσσει σέ ὅλη τήν μακρά προφητική του ζωή.
Στό ὅραμα τῆς κλήσης του ὁ προφήτης ἔζησε τήν Θεία Λειτουργία! Εἶδε τό καπνιζόμενο θυμίαμα. Ἄκουσε τόν Τρισάγιο Ὕμνο, «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ» καί τέλος κοινώνησε τόν Θεῖο Ἄνθρακα!
Γι᾽ αὐτό καί τά λόγια, πού εἶπε ὁ προφήτης μετά τήν Θεία Κοινωνία, αὐτά τά ἴδια λόγια λέγει καί ὁ Ἱερέας, ὅταν κοινωνεῖ στό Ἅγιο Βῆμα:«Τοῦτο ἥψατο τῶν χειλέων μου καί ἀφελεῖ τάς ἀνομίας μου καί τάς ἁμαρτίας μου περικαθαριεῖ» (6,7).
Ὁ Ἠσαΐας, ὅπως μᾶς τό λέει καθαρά τό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, στό ὅραμα τῆς κλήσης του εἶδε τήν δόξα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Ἰωάν. 12,40-41)!
1. Ἔτσι ἔχει τό Ἑβρ. «γιά ᾽μᾶς». Ἐδῶ ἔχουμε ἕνα ἀπό τά πολλά χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στά ὁποῖα γίνεται ὑπαινιγμός στό Τριαδικό Δόγμα.
Ὁ Κύριος ὁμιλεῖ στόν ἑνικό «νά στείλω», ἀλλά καί στόν πληθυντικό «γιά ᾽μᾶς», γιατί ἐννοεῖ καί τά ἄλλα θεῖα πρόσωπα.
