“Τρία κορίτσια είχα. Την ημέραν εστείλ’να τα’ς σο τουρκικόν το σχολείον κι από βραδύς εγώ κ’ η μάννα τουν εποίναμ’ τα Ελλενικά μαθήματα! Όλον την ημέραν κοράν και την νύχταν Ευαγγέλιον!
Θέμ’ να ελεάς μασε κ’ εμας τα’αμαρτωλούς! Ντο εποίκαμε και ς’ σην Αφρικήν οι άγριοι κι ανημέρωτοι ανθρωποφαϊοι ελεύθερα πιστεύνε σ’οφίδια και τα φοθράκας κ’εμείς κ’ επορούμε να πιστεύομε τον Χριστόν! Ήμαρτα, ήμαρτα.
Τρεις κόρες είχα. Την ημέρα τις έστελνα στο Τουρκικό σχολείο και το βράδυ εγώ και η μάνα τους κάναμε τα Ελληνικά μαθήματα. Όλη την ημέρα Κοράνι και τη νύχτα Ευαγγέλιο. Θεέ μου ελέησε μας κι εμάς τους αμαρτωλούς!
Τι κάμαμε και στην Αφρική οι Άγριοι κι ανημέρωτοι ανθρωποφάγοι ελεύθερα πιστεύουν στα φίδια και στα βατράχια κι εμείς δεν μπορούμε να πιστεύουμε στον Χριστό! Ήμαρτον Ήμαρτον
Μνήμη μου σε λένε Πόντο
Κωνσταντίνος Φωτιάδης
(Ανάρτηση για το διαδύκτιο-Ελεύθερη μετάφραση για το Thalassa Karadeniz, Λένα Σαββίδου)
