Κάποτε, μέσα σε ένα δάσος του βουνού, εκεί όπου τα πουλιά δε σταματούν να κελαηδούν και το χορτάρι είναι πάντα δροσερό, ζούσε και μεγάλωνε ένα δέντρο, η οξιά. Η οξιά λάτρευε την άνοιξη και το καλοκαίρι. Χαιρόταν να βλέπει τα σκιουράκια και τα λαγουδάκια να τρέχουν γύρω από τον κορμό της, χαιρόταν τον ήλιο που ζέσταινε τα κλαδιά της, χαιρόταν το καταπράσινο στόλισμά των φυλλωμάτων της. Ήταν η πρώτη άνοιξη που είχε βγάλει όλα αυτά τα φύλλα και ήταν ενθουσιασμένη. Και οι μέρες περνούσαν ξέγνοιαστες και ανέμελες σ΄ εκείνο το δάσος του βουνού.
Μια μέρα κάθισε σε ένα κλαδί της οξιάς ένας μικρός χαριτωμένος τσαλαπετεινός.
– Γεια σου και χαρά σου, τον χαιρέτησε κεφάτο το ολάνθιστο δέντρο.
– Ποια χαρά; απάντησε το πουλί. Σε λίγες βδομάδες φεύγω. Έρχεται το φθινόπωρο! Πρέπει να αφήσω αυτό το όμορφο δάσος και να αρχίσω το πιο κουραστικό ταξίδι της χρονιάς! μονολόγησε ο τσαλαπετεινός και άρχισε να ξύνει νωχελικά το ράμφος του στο κορμό της οξιάς.
– Εντάξει, δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα. Θα δεις τόσα μέρη και θα πας σ΄ έναν πιο ζεστό τόπο! Δεν είναι και τόσο άσχημο το φθινόπωρο! προσπάθησε να τον παρηγορήσει το δέντρο μας.
– Εμένα δε μου αρέσει καθόλου ούτε το φθινόπωρο ούτε και ο χειμώνας. Όλα είναι κρύα και παγωμένα. Το πράσινο χάνεται. Τα πουλιά ή φεύγουν ή σταματούν το κελάηδημα. Τα ζώα κρύβονται. Ακόμα και συ καημένη οξιά, θα χάσεις όλα σου τα φύλλα! Πού το βρίσκεις λοιπόν το «ωραίο» στο φθινόπωρο;
Αυτό, πραγματικά, το δέντρο μας δεν το είχε σκεφτεί. Πράγματι, σε λίγες βδομάδες τα φύλλα της θα κιτρίνιζαν και θα ‘πεφταν. Το είχε ξανακούσει ότι κι αυτή, όπως και η ξαδέρφη της, η βελανιδιά, είναι δέντρα φυλλοβόλα, αλλά δεν είχε δώσει σημασία τότε. Τα πολύτιμά της φυλλαράκια! Θα έπεφταν! Άσε που όλα τα ζώα και τα πουλιά του δάσους ή θα μετανάστευαν ή θα κρύβονταν στις φωλιές τους. Και αυτή θα έμενε μόνη… μόνη, με τα κλαδιά ξερά και στο έδαφος θα μαζεύονταν τα πορτοκαλιά της φύλλα…
