Αφιερωμένο στην μητέρα μου
-Τελειώνει το λαδάκι μου παιδί μου, μου είπες λίγο πριν «φύγεις».
-Μαμά δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.
-Παιδάκι μου πόσο να ζήσω πια, μεγάλωσα, θέλω να ξεκουραστώ, να ανταμώσω τους δικούς μου, έχουμε τόσα να πούμε.
-Μαμά τι θα κάνω άμα φύγεις;
-Υπομονή μικρή μου μέχρι να ανταμώσουμε! Όμως πάντα θα είμαι κοντά σου και στις χαρές και στις λύπες.
-Μαμά συγγνώμη αν σε πίκρανα.
-Αχ παιδάκι μου, εγώ με την γιαγιά σου τσακωνόμασταν όλη μέρα. Έτσι είναι, πικραίνεσαι για λίγο αλλά μετά όλα ξεχνιούνται και η αγάπη θεριεύει έλα να σε αγκαλιάσω.
-Και ποιος θα με συμβουλεύει βρε μαμά, φοβάμαι μη «στραβοπατήσω».
-Θα ακούς την καρδιά σου, γιατί εκεί θα βρίσκομαι.
-Και τις νύχτες πως θα σου λέω καληνύχτα;
-Θα με νιώθεις παιδί μου, γιατί θα σε σκεπάζω τις κρύες νύχτες για να μη μου κρυώσεις.
-Μαμά δεν θέλω να φύγεις!
-Μα με τον Θεό θα τα βάλεις τώρα; Στο έχω ξαναπεί, περαστικοί είμαστε σε αυτή τη ζωή.
-Και ποιος θα…
-Άντε πολλά είπαμε, κάνε τώρα ένα μερακλίδικο καφεδάκι να το πιούμε παρέα μάνα και κόρη.
Και ήταν ο τελευταίος καφές που ήπιαμε παρέα, γιατί μετά «σώθηκε» το λαδάκι σου και έσβησε το καντηλάκι σου. (Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011 ώρα 16:15’)
Πέρασαν οκτώ χρόνια!
Είναι απίστευτο, αλλά πολλές φορές στα δύσκολα νιώθω το στοργικό σου χάδι στα μαλλιά μου, και τον χειμώνα δεν παγώνω, γιατί με έχεις έννοια και είμαι πάντα σκεπασμένη, γιατί η αγάπη σου ζεσταίνει την καρδιά μου.
Μου λείπεις μαμά, πάντα θα μου λείπεις.
Καλή αντάμωση!
Το κοριτσάκι σου.
