Ξέρετε τώρα αυτές τις γυναικείες κουβέντες (του παλιού , καλού καιρού) «σήμερα μαγειρεύω γεμιστά», που δεν είναι ακριβώς πληροφορία αλλά συνάντηση ουσίας: «Μιλώ μαζί σου νόστιμα σαν το φαΐ μου, μας ευλόγησε με βρώση και σήμερα ο Μεγαλοδύναμος, έλα να πάρεις δυόσμο απ’ την αυλή μου» και άλλα τέτοια που σημαίνουν τελικά «σ’ αγαπώ φιλενάδα», «κι’ εγώ, θα πάμε στην αγρυπνία;».
Και μετά μπλέκουν μισογεμάτα λαδικά κουζίνας, ψίχουλα αμάζευτου τραπεζιού, προσευχές ειπωμένες μυστικά πάνω από τον αχνό της κατσαρόλας, δάκρυα «Χριστούλη μου χόρτασέ μας πίστη και δώσε ψωμάκι σ’ αυτούς που το λιμάζουν» και ένα γλυκό χαμόγελο κεκοιμημένης γιαγιάς.
Ο Κύριος εμένα το σκουπίδι με αξίωσε να έχω αντίκρυ του σπιτιού μου μια τέτοια ψυχούλα που με αναπαύει με κουβέντες ανάκατες αθωότητα, αγιοσύνη, καθημερινότητα απαλών μεριμνών «θα βρέξει και έχω ρούχα απλωμένα» και συναξάρια αγίων και ευαγγελικά ρητά όμορφα ταιριασμένα με την εισπήδηση στον λογισμό «άραγε θα φάνε τα παιδιά φακές; Απαπαπά…αλάδωτο πρέπει κανονικά.»
Σήμερα μου χτύπησε το παράθυρο, όμοια με τον τρόπο που χτυπούσαμε παλιά «σου έφερα λίγη πίτα». Ετούτη είχε φτιάξει γεμιστά και θυμήθηκε πως μου άρεσαν.
Με ένα ντροπαλό χαμόγελο (σαν παιδάκι που έφτιαξε γλυκό κρυφά απ’ τη μάνα του και αναστάτωσε την κουζίνα) άπλωσε το χεράκι της και είπε: «Δεν ξέρω αν τα πέτυχα. Ίσως να θέλουν αλάτι».
Μια πιπεριά και μια ντομάτα σε ένα μικρό πιατελάκι, φουρφουριστό με ροζ λουλουδάκια. Όχι σε ψυχρό ταπεράκι αλλά σε κομμάτι σερβίτσιου, που λέει » σε νοιάζομαι σαν ακριβή φίλη και το φαγάκι είναι ευλογημένο και το κένωσα σε ακριβή πιατέλα!»
Μοσχομύρισε ο τόπος και πώς μου φάνηκε ότι από κοντά μύρισε λιβάνι.
Μυρίζουν λιβάνι τα γεμιστά;
Ίσως αν έχεις αδειάσει τις ντομάτες ψάλλοντας και αν έχεις πει το «Κύριος ποιμαίνει με» (της αρέσει πολύ αυτός ο ψαλμός) στο τσιγάρισμα…
Άφησε και μια μπανάνα να την πάω στον εγγονό μου και έφυγε χαμογελώντας.
Νομίζω την πήραν στο κατόπιν άγγελοι, την ώρα που περνούσε τον πολυσύχναστο δρόμο, αλλά δεν ορκίζομαι κιόλας.
