Γράφει λοιπόν ὁ Ἅγιος στήν «Μελέτη περί βλασφημίας» πού περιέχεται στό ἔργο του «Τό Γνῶθι σαυτόν»:
Ὁ βλάσφημος ὡς μέλος τῆς κοινωνίας εἶναι ἐπικίνδυνος, διότι δέν φοβεῖται Θεόν· ἐκ δέ τῆς ἐλλείψεως τοῦ θείου φόβου πάντα ἀπορρέουσι τά κακά. Ὁ βλάσφημος δύναται νά παραβαίνῃ τόν τε ἠθικόν καί πολιτικόν νόμον ἄνευ ἐνδοιασμοῦ, ὅταν δύνηται νά διαλάθῃ (σ.σ. δηλαδή, ὅταν μπορεῖ νά διαφύγει τήν προσοχή τῶν ἄλλων)· διότι δέν φοβεῖται τόν Θεόν.
Ὁ βλάσφημος εἶναι ἐπικίνδυνος εἰς τήν κοινωνίαν, διότι ἐπωρώθη ἡ καρδία αὐτοῦ· ἡ δέ πωρωθεῖσα καρδία ἀπώλεσε τήν εὐαισθησίαν τοῦ συνειδότος· ὁ δέ ἀπολέσας τήν εὐαισθησίαν ταύτην καθίσταται ἱκανώτατος πρός πᾶσαν κακουργίαν.
Τούς βλασφήμους ἡ κοινωνία πρέπει νά καταδιώκῃ διά τό ἑαυτῆς συμφέρον· διότι εἰσί μέλη σεσηπότα καί ἀπειλοῦν νά μολύνωσι τόν εἰσπνεόμενον ἀέρα (σ.σ. καί ἑπομένως ὅλο τό σῶμα τῆς κοινωνίας). Τούς βλασφήμους ὀφείλει ἡ κοινωνία νά καταδιώκῃ, ἵνα μή παροργίσῃ τόν Θεόν ἀνεχομένη αὐτούς, καί ἐπισύρῃ καθ᾿ ἑαυτῆς τήν θείαν ὀργήν. Τούς βλασφήμους ὀφείλει ἡ κοινωνία νά μή ἀνέχηται ὅλως, ἵνα μή ἡ ἀκοή αὐτῆς μολύνηται.
Ὁ βλάσφημος εἶναι πρός οὐδέν χρήσιμος οὐδεμίαν παρέχει ἐγγύησιν περί τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ ἑαυτοῦ καθήκοντος (σ.σ. πρός τήν κοινωνίαν) διότι εἶναι ἐστερημένος ἠθικοῦ σθένους καί ἠθικῆς ἀνδρείας πρός ἐμμονήν ἐν τῇ ἐκπληρώσει αὐτοῦ. Τίς δύναται νά ἐγγυηθῇ περί αὐτοῦ καί τοῦ ἠθικοῦ χαρακτῆρος αὐτοῦ;
Τίς δύναται νά στηρίξῃ ἐλπίδας ἐπ᾿ αὐτόν; Τίς δύναται νά ἔχῃ πεποίθησιν ἐπ᾿ αὐτόν; Πῶς ὁ τά θεῖα ἐκφαυλίσας θέλει σεβασθῆ τά ἀνθρώπινα;
Ὁ βλάσφημος εἶναι ἐστερημένος ἀρετῆς Ἀνήρ τοιοῦτος πρός τί δύναται νά θεωρηθῇ κατάλληλος; Πρός οὐδέν! Πῶς ἐπί παραδείγματι ὁ βλάσφημος δύναται νά κέκτηται τήν ἀρετήν τοῦ στρατιώτου, ἐστερημένος ἠθικοῦ σθένους, ἠθικῆς ἀνδρείας. Στρατιώτης βλάσφημος ἐστί τεῖχος σεσαθρωμένον καί ἑτοιμόρροπον, μή δυνάμενον νά ὑποστῇ ἔφοδον καί ἐπιδρομήν.
Πῶς δύναται ὁ βλάσφημος νά ἀποβῇ τίμιος ἐπαγγελματίας, τίμιος ὑπηρέτης, τίμιος ἐργάτης, ἄτιμος γενόμενος πρός τόν Θεόν; Πῶς δύναται νά ἀποβῇ φίλος χρηστός, ἔχθιστος ὤν πρός τόν Θεόν; Πῶς δύναται νά ἀποβῇ ἀγαθός ἑταῖρος μηδέν σεβόμενος; Ὁ βλάσφημος δέον ἐστί νά ἀποκρούηται ὡς ἐπικίνδυνος.
Ὁ βλασφημος εἶναι κακός υἱός· διότι ὁ ἀχάριστος πρός τόν Θεόν πῶς δύναται νά ἀποβῇ εὐγνώμων πρός τούς γονεῖς; Ὁ βλάσφημος δέν δύναται νά ἀποβῇ ἀγαθός σύζυγος οὐδ᾿ ἀγαθός πατήρ, διότι συνοικεῖ αὐτῷ ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ. Φεύγετε τούς βλασφήμους! Ο πρός τόν Θεόν κακουργῶν κακούργων ἁπάντων ἐστί κακουργότερος· ὁ δέ πρός Θεόν κακουργῶν πῶς τῶν ὁμοίων αὐτῷ ἀνθρώπων φείσηται;» (σ.σ. δηλ. αὐτός πού στρέφεται μέ κακία κατά τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ πιό κακοῦργος ἀπό ὅλους τούς κακούργους· καί πῶς αὐτός πού στρέφεται μέ κακία κατά τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ στραφεῖ καὶ κατά τῶν ὁμοίων του ἀνθρώπων;).
