Εις τους καθ’ ημάς χρόνους, όσοι επικαλούνται τον Άγιον Φανούριον, οφείλουν να λέγουν: «Θεός σχωρέσ’ την μητέρα του Αγίου Φανουρίου! Θεός σχωρέσ’ την!» Η σύμπτωσις μαρτυρεί απλώς πόσον κοινή είναι η προς την μητέρα φιλοστοργία, και εις τους Αγίους και εις τα τέρατα. (Αλλά Παπαδιαμάντης ΓΟΥΤΟΥ ΓΟΥΠΑΤΟΥ)
Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι πως σχεδόν όλα τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια το έσκαγα από το σπίτι στο χωριό και συναντιόμουν με όλα τα άλλα τα παιδιά στην καμάρα που είχε δροσιά και καταστρώναμε το σχέδιο.
Οι άλλοι, οι μεγάλοι, από νωρίς μέσα στη λάβα του μεσημεριού, ήταν ήδη σε ένα από τα αναρίθμητα μικρά μανιάτικα ξωκκλήσια και ξεχορτάριαζαν τις μικρές αυλές και ασβέστωναν με την ψυχή τους, να μοσχοβολήσει η γειτονιά γιορτή.
Εμείς με τα κοφίνια για τους άρτους, έπρεπε να τραβήξουμε για τις απάνω ρούγες εκεί που τα βασιλικά σταυρολούλουδα και οι καλοκαιρινοί κατηφέδες περίμεναν καρτερικά την δική τους σειρά, να γίνουν αγιασμένοι, πλέκοντας ευωδιαστό στεφάνι στον Άγιο της ημέρας.
Είχαμε και ένα εκκλησάκι στο χωριό που οι μεγάλοι το λέγανε: Αη Χαραλάμπη, μα εγώ πάντα το έλεγα Άγιο Φανούριο και οι μεγάλοι με διόρθωναν μα εγώ πάντα έτσι θα το λέω και ας με συγχωρέσει του Φλεβάρη ο αγαπημένος Άγιος.
Γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν, πάντα θα θυμάμαι αυτό το πανηγύρι των ψυχών, που στήνονταν εκεί κάθε χρόνο στα τέλη του Αυγούστου και μείς τα παιδιά που ήδη είχαμε κάπως αδιόρατα αρχίσει να μελαγχολούμε με το φευγιό της καλοκαιρινής ξεγνοιασιάς, ευχαριστούσαμε ενδόμυχα τον Άη Φανούρη που έκανε το θαύμα του μαζεύοντας στη χάρη του ένα χωριό ολάκερο και τόσα μοσχομύριστα ταψιά, σκεπασμένα με τα πιο λευκά δαντελωτά κι ας μην είχε δικό του εκκλησάκι και ας τον φιλοξενούσε χρόνια τώρα κάποιος άλλος.
Τώρα στα 40 μου έχω ένα όνειρο που κάθε χρόνο στις 27του μήνα της Παναγιάς ,θερμαίνεται όλο και πιότερο, αντικρύζοντας τα βλέμματα των θυγατέρων μου όταν καμαρώνουν μπρος την πίτα που φτιάξανε στον Άγιο ,όταν ξαναατενίζω τις δώδεκα παραστάσεις του μαρτυρίου του μια μια με τον Άγιο να αναδύει πίστη ακλόνητη, φρόνημα μαρτυρικό και Αγάπη για τον Χριστό και όλα τα παιδιά Του.
Να φτιάξουμε ένα μικρό εκκλησάκι στην χάρη του Αγίου , με αυλή που να χωρά όλα τα γλυκά τάματα των πιστών και υπέροχα απλοϊκών ανθρώπων, που του ζητούν να τους φανερώσει από το πιο μικρό και ασήμαντο αντικείμενο, μέχρι το πιο πολύτιμο αγαθό της ζωής μας, την ελπίδα της σωτηρίας ,την σιγουριά της αιωνιότητας.
Νώντας Σκοπετέας
(Απόσπασμα από το βιβλίο:» Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν» εκδ. Πρόμαχος Ορθοδοξίας)
