Πρόσφατα, το 1979, ανεπαύθει ο Γερο‐Αββακούμ, ο οποίος έμενε στην Ι. Μονή της Λαύρας και είχε το χάρισμα να αποστηθίζει ολόκληρα κεφάλαια από την Αγία Γραφή.
Παλιά ασκήτευε στην έρημο της Βίγλας, αλλά ένα περιστατικό τον έκανε να φύγει κατατρομαγμένος για την Λαύρα, όπου έμεινε μέχρι τις τελευταίες μέρες που πλησίαζε πια να φύγει για την αληθινή ζωή.
Μια μέρα, λοιπόν, τότε που βρισκόταν στην Βίγλα ο Γερο‐Αββακούμ, ενώ έκανε κομποσκοίνι επάνω σ’ έναν βράχο, του παρουσιάστηκε ξαφνικά ο διάβολος ως «Άγγελος φωτός» και του λέει:
‐ Αββακούμ, Αββακούμ, ο Θεός με έστειλε να σε πάρω στον Παράδεισο, γιατί έγινες πια Άγγελος άντε να πετάξουμε.
Ο Γερο‐Αββακούμ τα έχασε και φοβισμένος του απήντησε:
‐ Πώς να πετάξω; Εσύ έχεις φτερά και πετάς.
Και ο δήθεν Άγγελος του λέει:
‐ Και εσύ, Αββακούμ, έχεις φτερά, έγινες Άγγελος, αλλά δεν τα βλέπεις.
Τότε ο Γερο‐Αββακούμ έκανε ταπεινά τον Σταυρό του και είπε:
‐ Παναγία μου, τι είμαι εγώ, για να πετάξω;
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τα ταπεινά λόγια του και βλέπει εκείνον τον δήθεν Άγγελο να μεταβάλλεται απότομα σε μαύρο αλλόκοτο κατσίκι με φτερά σαν της νυχτερίδας, να πετάγεται κάτω στον γκρεμό προς την θάλασσα και να εξαφανίζεται.
Κατατρομαγμένος τότε ο Γερο‐Αββακούμ και ευχαριστώντας την Παναγία, που τον προστάτεψε, γιατί θα τον γκρέμιζε στο χάος ο πονηρός, πηγαίνει στην Καλύβη του, παίρνει τον τορβά του και φεύγει για την Μονή της Λαύρας και κοινοβιάζει πλέον εκεί για μεγαλύτερη σιγουριά.
Στο ασκητήριο του μετά πήγαινε τρεις‐τέσσερις φορές τον χρόνο και έκανε Λειτουργίες και πάλι επέστρεφε στην Μονή της Λαύρας.
Όταν πλησίαζε πια να κοιμηθεί, είχε λάβει πληροφορία και πήγε στο ασκητήριο του, για να αφήσει τα οστά του εκεί στην Μετάνοια του, όπου είχε αφήσει και τις σάρκες του, όταν ήταν νεώτερος, με τους υπερφυσικούς ασκητικούς αγώνες που έκανε, για να εξαϋλωθή κάπως, όπως το απαιτεί το Αγγελικό Σχήμα. Εκεί στην Βίγλα τον επισκέπτονταν οι Πατέρες και τον έβλεπαν πολύ χαρούμενο.
Ένας Πατέρας μάλιστα απορούσε γι’ αυτό και του είπε:
‐ Πολύ χαρούμενο σε βλέπω, Γερο‐Αββακούμ, ενώ κοντεύεις πια να πεθάνεις!
Ο Γερο‐Αββακούμ απήντησε:
‐ Και γιατί να μην είμαι χαρούμενος, αδελφέ μου; Αφού αγωνίστηκα, όσο μπορούσα, από νέος με την Χάρη του Θεού, τώρα χαίρομαι που θα πάω κοντά στον Χριστό.
Έτσι χαρούμενοι φεύγουν οι καλοί αγωνιστές του Χριστού!
Αγ. Παϊσίου: Αγιορείται Πατέρες ‐ σ.56
