«Ο μεγάλος μου φόβος είναι να βρεθώ μόνη μου χωρίς κανέναν να με αγαπά και να νοιάζεται για μένα», είπε κάποια κυρία όταν ρωτήθηκε σχετικώς.
Με μια πρώτη προσέγγιση θα λέγαμε ότι η απάντηση αυτή είναι καλή και σωστή. Όμως εάν προσεγγίζαμε τα πράγματα πιο πνευματικά θα διαπιστώναμε ότι η απάντηση αυτή έχει μέσα της πολυ εγωισμό.
Ο μεγάλος φόβος του χριστιανού δεν θα πρέπει να είναι το να μην τον αγαπούν ή το να μην νοιάζεται κανείς γι’ αυτόν.
Στο ερώτημα «ποιος ειναι ο μεγαλύτερος φόβος σου»;
Ο χριστιανός που ζει εν Χριστώ απαντά τελείως διαφορετικά.
«Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να μην μπορώ να αγαπώ τους άλλους. Ο μεγάλος μου φόβος είναι το να γίνω ανίκανος ν’ αγαπώ τους άλλους σταυρικά, χωρίς ανταλλάγματα και υπολογισμούς.
Ο μεγάλος μου φόβος είναι να φανώ ανάξιος της Αγάπης του Χριστού μου.
Ο μεγάλος μου φόβος είναι να κατάντησω να ζω μέσα στην εγωπάθεια προσκυνώντας το αυτοείδωλό μου, αγνοώντας τον πλησίον μου, οποίος κι αν είναι αυτός.
Δεν φοβάμαι εάν δεν αγαπηθώ από κάποιον άνθρωπο. Αυτό που θα μου στοιχίσει είναι το να πάψω ν ‘ αγαπώ».
