Νώντας Σκοπετέας
Σε ένα δωμάτιο Νοσοκομείου μόνος μόνω Θεώ! Δεν φανταζόταν ποτέ του ότι θα μπορούσε η μοναξιά να είναι πολύβουη!
Από την προηγούμενη Εβδομάδα που έκανε εισαγωγή το νιώθει!
Ασταμάτητα πάνε και έρχονται γιατροί και νοσηλευτές.
Αγωνία στα πρόσωπα και στις κινήσεις τους!
Πρώτη φορά σε Νοσοκομείο και πρώτη φορά τόσο μόνος!
Απαγορεύονται οι συνοδοί! Τούτη η νύχτα που κύλησε, έμοιαζε ατέλειωτη! Άυπνος και τόσο ταλαιπωρημένος!
Τούτος ο ιός, ύπουλος σαν τον μισόψυχο διάβολο, όλο κάπου αφύλαχτα να εισχωρήσει γυρεύει, να σου κόψει το οξυγόνο, να σε νεκρώσει …
Έβαλε στο κινητό όλην την νύχτα να ακούγεται το ψαλτήρι, η πνοή των θλιμμένων ελπιζόντων!
Σταυρωνόταν συνέχεια και επαναλάμβανε το Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού! Μέγα το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος!
Ο πανταχού …συνοδός Θεός! Και όλοι οι Άγιοί Του! Πόσους δεν επικαλέστηκε απόψε! Τον Άγιο Νικηφόρο τον λεπρό ,τον Άγιο Αθανάσιο της Νερατζιώτισσας, τον Άγιο Χαράλαμπο, τον δικό τους Άγιο Πορφύριο! Ξημερώματα του τον θύμισε η μάνα του που του τηλεφώνησε.
-Όλην την νύχτα πάλι τους φώναζα να έρθουν! Μη φοβάσαι γιέ μου! Είναι όλοι οι Άγιοι μαζί σου! Δοκιμασία είναι, θα περάσει κι αυτό όπως τόσα άλλα παιδάκι μου!
Δεν ήταν κοινά λόγια παρηγοριάς αυτά της μάνας του! Ήταν λόγια ενός ανθρώπου, που όσο λίγοι είχαν βιώσει την ζωντανή παρουσία του Θεού μέσα από τα έμψυχα δώρα Του!
Πριν λίγα μόλις χρόνια, ήταν η μάνα του σχεδόν ετοιμοθάνατη σε ένα δωμάτιο Νοσοκομείου! Μια νύχτα, από τις τελευταίες της, σύμφωνα με τους γιατρούς, εκείνη με όση δύναμη της είχε απομείνει επαναλάμβανε συνέχεια :
-Που είσαι Άγιε μου Πορφύριε; Γιατί δεν έρχεσαι να με γιάνεις ;
Και ήρθε ο Άγιος! Όχι εν οράματι , μηδέ σε ενύπνιο! Εν υποστάσει! Μπήκε στο δωμάτιο, πλησίασε στο κρεβάτι της και της είπε:
– Όλο φωνάζεις ευλογημένη! Τι θες; Ορίστε ήρθα!
-Άγιέ μου! Σε ευχαριστώ! Αλλά μην με παρεξηγείς! Εσύ δεν μας είχες πει πως μόλις θα φύγεις να σε φωνάζουμε και εσύ θα έρχεσαι αμέσως; Γι΄ αυτό σε φώναζα! Και ήρθες παππούλη μου!
Αυτές οι μνήμες -ανάσες , τόσο λυτρωτικές τούτες τις ώρες! Ο Θεός συνοδός!
Έγιναν οι ακτινογραφίες! Η αναπνοή του πιο δυσκολεμένη σήμερα! Προσπάθησε να κλείσει για λίγο τα μάτια μόλις τον επέστρεψαν στο δωμάτιο! Γύρεψε πάλι τους στίχους του Ιερού ψαλμωδού!
Ο Θεός εις την βοήθειάν μου πρόσχες! Ίνα τι εγκατελιπές με; Ύστερα από λίγο μπήκαν στο δωμάτιο δυο γιατροί! Κρατούσαν στα χέρια τους τις ακτίνες του .Του μέτρησαν το οξυγόνο . Λίγο κάτω από το από το 80!
– Πρέπει να βιαστούμε για διασωλήνωση, του είπαν! Εκείνος έδειξε να απελπίζεται!
-Παλέψτε το λίγο βρε παιδιά !Δοκιμάστε κάτι! Μήπως να μου δίνατε εκείνα τα φάρμακα που έχω ακούσει ότι…
Σήκωσε ο ένας την ακτινογραφία και του την έδειξε!
– Κοιτάξτε λίγο εδώ! Δεν έχετε γνώσεις για να διαβάσετε ακτίνες αλλά τι βλέπετε; Μπορείτε να μου πείτε; Μια πυκνή λευκή μάζα! Αυτό δεν βλέπετε;
Ναι , ακριβώς αυτό αντίκρυζε! Μια μεγάλη άσπρη κηλίδα! Πουθενά δεν μπορούσε να ξεχωρίσει πνευμόνια!
-Σας παρακαλώ , δεν πρέπει άλλο να καθυστερήσουμε! Το οξυγόνο είναι πολύ χαμηλά! Οι πνεύμονες έχουν αρχίσει να καταστρέφονται! Πρέπει άμεσα να σας διασωληνώσουμε! Ετοιμαστείτε!
Δεν γύρεψε εκείνη την ώρα τίποτα άλλο από Τον συνοδό του. Με παράπονο μικρού παιδιού τον έφερε μπροστά του και Εκείνος του θύμισε ότι υπάρχει ένα φάρμακο που όλα τα ασθενή θεραπεύει…Και ότι αυτό το φάρμακο το παρέχουν εκείνοι που με την δύναμη του Παρακλήτου σεργιανούν αδιάκοπα σε όλες τις γειτονιές της γης, οι Θεοφόροι μεσίτες μας…
Χωρίς καθυστέρηση λοιπόν και χωρίς να νοιαστεί μήπως τον περάσουν για τρελό οι υπόλοιποι συνασθενείς του άρχισε να παρακαλεί και να φωνάζει δυο Αγίους που ο συνοδός του, του υπενθύμισε!
-Άγιε μου Ιάκωβε , παππού μου αγαπημένε και συ Άγιε μου Ιωάννη Ρώσε σας ικετεύω, μην με αφήνετε να φύγω που έχω οικογένεια και δεν έχω προλάβει να βάλω ακόμα αρχή μετανοίας!
Ξέρω ότι τρέχετε συνεχώς να βοηθήσετε τον κόσμο σε όλην τη γη! Απ΄όπου και να βρίσκεστε αυτήν την δύσκολη για μένα ώρα, φυσήξτε Άγιοί μου, φυσήξτε στα πνευμόνια μου να πάρω λίγη δύναμη, να θεραπευθώ! Μην τους αφήσετε να με διασωληνώσουν!
Αυτά είπε ο άνθρωπός μας ο μαραζωμένος και βυθίστηκε σε έναν…γλυκό και άκοπο ύπνο! Ένιωσε τότε ένα ήπιο δροσερό φύσημα στο σώμα του! Μέχρι και τα σκεπάσματά του, ναι, το αισθάνθηκε ότι σαν κάποιο αγέρι απαλό να τα ανασήκωσε.
Τον ξύπνησε η ομάδα των γιατρών και νοσηλευτών που ήρθε για την διασωλήνωση! Μαζί τους κι ένας ακόμα γιατρός που πρώτη φορά τον επισκέπτονταν. Ξεκίνησαν το πρωτόκολλο όταν εκείνος τους είπε:
-Εγώ τον άνθρωπο τον βλέπω καλά! Του μετρήσατε κορεσμό;
-Ναι πριν μισή ώρα! Είχε 78!
-Για ξαναμετρήστε τον! Δεν μου δείχνει τόσο να έχει!
-97!
Απίστευτο! Αδύνατο!
Παρά ανθρώποις…
Τρεις μέρες μετά με δάκρυα στα μάτια, αγκαλιάζοντας τους δικούς του, στο…σπίτι τους, υγιέστατος και ανασαίνοντας βαθιά, εξιστορούσε τούτα τα θαυμάσια!
Το πρωτόκολλο του Ουρανού πάντοτε θα επιτρέπει Συνοδό και απροειδοποίητες επισκέψεις…
