Ένας Ρωμαιοκαθολικός μας πλησίασε κάποτε με την Γερόντισσα καθώς περιμέναμε σε σταθμό τραίνων(στην Αμερική) και περίεργος για την ενδυμασία μας την ρώτησε σε ποιο τάγμα ανήκουμε.
Εκείνη με χαριτωμένο τρόπο είπε: Στις «ανάξιες χαμογελαστές αδελφές» που ο κόσμος γέμιζε θλίψη και ο Χριστός μεταμόρφωσε στους πιο χαρούμενους ανθρώπους με μαύρα ρούχα πάνω στην γη! Είμαστε ορθόδοξες μοναχές, του απάντησε!
Αυτός ακόμα έκπληκτος από την απρόσμενη απάντηση αυθόρμητα ξαναρώτησε:
-Πώς μπορώ κι εγώ να είμαι χαρούμενος σας εσάς δίχως τον κίνδυνο να φαίνομαι στους γύρω μου φαιδρός και γελοίος;
-Μα είναι απλό αδελφέ μου, του απάντησε, να σκύψετε με προσοχή μέσα σας, να σιωπήσετε, να προσευχηθείτε και θα βρείτε την Πηγή της χαράς που θα μεταμορφώσει την υπαρξή σας! Η πραγματική χαρά μόνο στην σιωπή ανθίζει!
Στην Ορθοδοξία, φίλε του Θεού, έχουμε Αγίους με αυστηρές και σοβαρές μορφές. Αγίους όμως με θλιμμένη όψη δεν έχουμε ούτε καν στις φρικτές απεικονίσεις των μαρτυρίων τους.
Αυτό να το έχετε στο μυαλό σας όταν επισκέπτεστε έναν ορθόδοξο ναό ή μοναστήρι και θα μελετάτε τις αγιογραφίες και θα αναλογίζεσθε το γιατί. Να προσπαθείτε πάντοτε να είστε χαρούμενος και να δοξολογείτε τον Θεό σε κάθε στιγμή της ζωή σας και για το κάθε τι, να αυτή θεωρώ πως αυτή είναι η μεγάλη διαφορά μας από τους «χαρούμενους» του κόσμου τούτου που η χαρά τους διαρκεί όσο ένα αστείο ή μια επιτυχία. Όταν βρούμε την Πηγή της χαράς, τον Χριστό στην ζωή μας, μόνο χαρά και ειρήνη θα βασιλεύει στην ψυχή μας!
Έβγαλε και του έδωσε ένα εικονάκι με το μαρτύριο της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας κι αυτός το πήρε, το μελέτησε με προσοχή, το κράτησε στα χέρια του σαν θησαυρό και το φίλησε.
Από εκείνη την ημέρα δεν πέρασε μήνας που να μην της γράψει. Κι εκείνη όταν λαμβάνει το γράμμα του με τρυφερότητα μας λέγει: σας χαιρετά ο Αναστάσιος και παρακαλεί να εύχεσθαι και και να χαίρεστε!
Gerontissa Dorothea
