Μια χαρά τα βόλεψα. Νήστεψα, ξομολογήθηκα, έκανα κάποιες ελεημοσύνες,
θα πάω το Πάσχα να κοινωνήσω, να δω Θεού Πρόσωπο!!
Βέβαια έχω και δυο τρία πράγματα ακόμη που δεν τα κατάφερα:
να κόψω κάποια πάθη, να συμφιλιωθώ με τον γείτονα,
να πάψω να κατακρίνω,
να πάψω να κατακρίνω,
να πάψω να κατακρίνω,
αλλά και αυτά σιγά σιγά θα τα παλέψω.»
Αυτός είναι ουσιαστικά ο μονόλογος του Φαρισαίου ή έστω μια παραλλαγή του.
Κανείς δεν κοινωνάει επειδή τα κατάφερε. Η Θεία Κοινωνία δεν είναι έπαθλο.
Σχεδόν όλοι ,άλλος λίγο άλλος περισσότερο στο ίδιο καζάνι βράζουμε.
Μου έλεγε ένας φίλος που δεν έχει σχέση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
«Κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου να πάρω Σώμα και Αίμα Χριστού,
έχω την αίσθηση ότι μαζί μου κοινωνούν όλοι αυτοί γνωστοί και άγνωστοι για τους οποίους προσεύχομαι. Αυτοί που πνίγηκαν, αυτοί που έφυγαν από ξαφνικό θάνατο,
ακόμη και αυτοί που δεν θα σκεφτόταν καν να πλησιάσουν την Εκκλησία.
Άγιοι, σχεδόν Άγιοι, καθημερινοί άνθρωποι, ψεύτες, κλέφτες, μοιχοί, δολοφόνοι,
εγκληματίες. Κι όταν προσεύχομαι για τους γνωστούς και τους γείτονες που έφυγαν, μερικές φορές που προσπερνάω κάποιον, αισθάνομαι να με τραβάει απ’ τι μανίκι και να μου λέει:
«Σήμερα γιατί με ξέχασες;»
Όλοι είμαστε Ένα. Κανένας δεν σώζεται από μόνος του. Δεν υπάρχει ατομική σωτηρία. Όπως δεν υπάρχει ατομική προσευχή.
Πέθαινε ο παπα Βασίλης Καυμάκης που διακονούσε μισόν αιώνα στον Ιερό Ναό Αγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης και μαζεύτηκαν τα παιδιά του γύρω του για να πάρουν την ευχή του.
-Πατέρα σε ευχαριστούμε που όλα αυτά τα χρόνια προσευχόσουν για μας.
-Ελάχιστες φορές προσευχήθηκα για εσάς. Σας άφηνα στα πόδια του Χριστού. Για όλους τους άλλους που είχαν ανάγκη προσευχόμουν.
Έλεγε ο Άγιος Πορφύριος:
«Αν νομίζετε ότι πάμε στην Εκκλησία, για να προσευχηθούμε για τους εαυτούς μας ή για την γυναίκα μας ή για τα παιδιά μας ή για τον κύκλο τον δικό μας, κάνετε πολύ μεγάλο λάθος. Η Εκκλησία αρχίζει από την στιγμή που τον κύκλον αυτόν τον ξεχνάμε και θυμόμαστε όλους τους άλλους εκτός από μας.»
Μιχάλης Μάλαμας
Πηγή: simeiakairwn
