1η διήγηση: η ετοιμοθάνατη γιαγιά 85 ετών που έζησε αρκετά χρόνια αφότου κοινώνησε…
2η διήγηση: Ο ιερέας που κοινώνησε πολλούς φθισικούς (=φυματικούς) και κατέλυσε επιδεικτικά τη θεία κοινωνία μπροστά στους γιατρούς που λίγο νωρίτερα του έδιναν κουταλάκια για να τους κοινωνήσει έναν-έναν.
1η διήγηση
«Τὸ 1959 ἔμενε κάτω στὸ Λυκαβηττό, στὸ τέρμα τῆς ᾿Ασκληπιοῦ, μιὰ εὐγενεστάτη Γερόντισσα καρδιοπαθής. Αὐτὴ ἔζησε στὴ Ρωσία, γιατὶ ὁ ἄνδρας της ἦταν πρόξενος ἐκεῖ. Κατόπιν στὴν Μασσαλία. Ἐκεῖ ἔγινε ἀπὸ Παπική, ᾿Ορθόδοξη. Ἦταν ὀγδονταπέντε χρονῶν, ἀλλὰ δὲν ἤθελε νὰ κοινωνήση.
῞Ενα βραδάκι, ποὺ ἐξομολογοῦσα στὸ ῾Ι. Ναὸν τῆς Ρόμβης, κοντὰ στὴ Μητρόπολι, μοῦ τηλεφώνησαν νὰ πάω ἐπειγόντως,
Ἐπῆρα μαζί μου τὰ ῎Αχραντα Μυστήρια μήπως τὴν καταφέρω νὰ κοινωνήση.
—Φεύγω γιὰ τὸν οὐρανό, μοῦ λέγει, ὅταν μπῆκα καὶ μὲ εἶδε.
—Δὲν πᾶς πουθενά, τῆς εἶπα. Σοῦ ἔφερα τὸ φάρμακο. ῎Εχεις τίποτα νὰ μοῦ πῆς;
᾿Εξομολογήθηκε πρόθυμα καὶ κοινώνησε μὲ προθυμία. Φεύγοντας τῆς εἶπα ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι μεγάλος. Πράγματι εἶναι μεγάλος, διότι μετὰ τὴν Θεία Κοινωνία καλυτέρευσε. Τὸ πρωΐ φώναξαν τὸ γιατρό.
Μὰ δὲν πέθανε, λέγει;
῞Οταν τὴν ἐπισκέφθηκε, ἐθαύμαζε. Εἶδε ὅτι τὰ φάρμακά του καὶ ἡ ἐπιστήμη του μπροστὰ στὴ Θ. Κοινωνία ἦταν ἄχρηστα! Πλησίασε τὰ 90 χρόνια.
῾Η Θεία Κοινωνία εἶναι παντοδύναμο φάρμακο. Θὰ ἔπρεπε νὰ γραφοῦν τόμοι ὁλόκληροι γι᾿ αὐτό. Ποῦ εἶναι τώρα ἐκεῖνοι οἱ ὀλιγόπιστοι, ποὺ δυσκολεύονται νὰ μεταλάβουν μήπως κολλήσουν μικρόβια. Τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι πῦρ καταναλίσκον, ποὺ καίει τὰ πάντα, ἔλεγεν ἕνας καθηγητής Φιλόσοφος. Καὶ πράγματι ἀπὸ τὰ ἑκατομμύρια, ποὺ κοινωνοῦν, δὲν ἔπαθε ποτὲ κανεὶς. Ἄν ἦταν ὅπως λέγουν αὐτοί, δὲν θὰ ζοῦσε κανένας ῾Ιερεύς, διότι ἐμεῖς στὸ τέλος καταλύομε τὸ Ἅγ. Ποτήριον, ἀπὸ τὸ ὁποῖον κοινώνησαν ἑκατοντάδες πολλὲς φορὲς καὶ πολλοὶ μὲ πολλὲς ἀρρώστιες καὶ ὅμως ποτὲ δὲν ἔπαθε κανεὶς τίποτε. Οἱ ῾Ιερεῖς εἶναι οἱ μακροβιώτεροι τῶν ἀνθρώπων.
2η διήγηση
Οἱ ῾Ιερεῖς, ποὺ λειτουργοῦν χρόνια στὰ Φθισιατρεῖα, εἶναι ὑγιέστατοι.
῾Ο Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης, ὅταν ἦτο ῾Ιεροκήρυξ Ἀττικῆς, ἐπῆγε νὰ λειτουργήση στὸ Φθισιατρεῖο τῆς Σωτηρίας. Τοῦ ἔφεραν μιὰ μεγάλη πιατέλα μὲ πολλὰ κουταλάκια.
—Τὶ τὰ θέλετε αὐτά; εἶπε στοὺς νοσοκόμους.
— Μᾶς εἶπαν οἱ γιατροί, νὰ κοινωνήσετε μὲ αὐτὰ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ πρῶτα τοὺς ἐλαφρότερους καὶ κατόπιν τοὺς βαρειά.
— ῎Εχω τὴν Ἁγία Λαβίδα. Δὲν χρειάζονται αὐτά.
῞Οταν, ἔλεγε, τοὺς κοινώνησα καὶ ἐπρόκειτο νὰ καταλύσω τὸ ῞Αγ. Ποτήριον, τραβήχθηκα πρὸς τὴν ὡραία Πύλη καὶ κατέλυσα ἐπιδεικτικὰ ἐνώπιον ὅλων, γιὰ νὰ μάθουν οἱ γιατροί, ὅτι ἡ θ. Κοινωνία εἶναι «πῦρ καταναλίσκον».
