Το αγόρι έτρεξε για το μεσημεριανό γεύμα, πολύ ενθουσιασμένος μετά το παιχνίδι με τους συνομηλίκους. Η νεώτερη αδερφή του ήταν ήδη στο τραπέζι. Ακόμη γεμάτη εντυπώσεις του παιχνιδιού, το αγόρι έδειχνε φοβερά μάτια, μουρμούρισε σε ένα πιάτο με σούπα και ψιθύρισε στην αδερφή του:
«Είμαι τρομερός γίγαντας».
Η αδελφή τον κοίταξε με έκπληξη και ξαφνικά έσκασε στα δάκρυα.
Στη συνέχεια, η μαμά μπήκε στο δωμάτιο.
– Τι συνέβη, παιδιά; Ρώτησε.
Η κοπέλα έδειξε με το ένα δάχτυλο τον αδερφό της και είπε μέσα στα δάκρυα:
“Είναι ένας φοβερός γίγαντας.”
«Γιε,» είπε η μητέρα του αυστηρά «στα παιχνίδια μπορείς να είσαι καθένας, αλλά στο μεσημεριανό γίνε ο εαυτός σου και μην φοβάσαι την αδελφή σου». Συμφωνείτε;
Τώρα δε δεν πράττω εγώ το κακόν, αλλά η αμαρτία, η οποία κατοικεί μέσα μου και με εξουσιάζει.” ( ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ 7:17 ).