Παρατηρεῖται το φαινoμενο στίς Ἐκκλησίες μας οἱ χριστιανοί νά ἀνάβουν πολλά κεριά κατά τήν εἴσοδό τους ἤ τήν παραμονή τους στό Ναό.
Ἀλλά πόσα κεριά ἀνάβουμε στόν Ναό καί ποιός ὁ συμβολισμός τους;
Κατ’ ἀρχάς εἶναι σπουδαῖο καί ὠφέλιμο νά γνωρίζουμε πώς ὅταν μπαίνουμε στόν Ναό, εἴτε γιά νά προσκυνήσουμε, εἴτε γιά τίς Ἱερές Ἀκολουθίες ἀνάβουμε ΕΝΑ καί μοναδικό κερί, ἐπειδή ἕνας εἶναι ὁ Θεός, μία ἡ πίστη καί μία ἡ ψυχή μας.
Μπαίνοντας στόν Ναό παρατηροῦμε πώς τά κεριά στέκονται σέ εἰδικό χῶρο (παγκάριο) σβηστά καί σέ ὕπτια θέση σάν νεκρά. Νεκρός εἶναι καί ὁ ἄνθρωπος πνευματικά πού δέν βαπτίστηκε, πρίν μπεῖ στήν Ἐκκλησία.
Παίρνουμε τό κερί καί τό ἀνάβουμε, προσκυνῶντας καί κάνοντας τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Ἔτσι ὁμολογοῦμε πώς ἤμασταν νεκροί στό σκοτάδι καί ὅταν, μπήκαμε στήν Ἐκκλησία καί γίναμε Χριστιανοί ἡ ὕπαρξή μας βγῆκε στό φῶς καί ἀπό τόν θάνατο ἤλθαμε στήν ζωή.
Ἀναστηθήκαμε. Ἀναγεννηθήκαμε. Λάβαμε οὐσία, φωτισμό καί ὕπαρξη καί γίναμε ἐμεῖς φωτεινοί καί καιόμενοι ἀπό τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ γιά νά φωτίζουμε καί νά καταλαμπαδεύουμε τόν κόσμο.
Γνωρίζω πώς ἀπό εὐλάβεια πολλοί χριστιανοί ἀνάβουν καί ἕνα ἀκόμα κερί γιά τούς κεκοιμημένους τους. Αὐτό εἶναι ὀρθοδοξότατο γιατί συμβολίζει καί εἰκονίζει τήν πεποίθηση στήνἀνάσταση.
Γι’ αὐτό καί στήν Ἀνάσταση καί στά μνημόσυνα καί τίς κηδεῖες καί στό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος συνηθίζεται ἤ ἐπιβάλλεται ἡ ἁφή τῶν κεριῶν καί τό κράτημα τῆς λαμπάδας.
Γιατί κατ’ ἐξοχήν εἶναι σύμβολο τῆς ἀναστάσεως τό κερί. Τά παλαιά χρόνια καί σήμερα ἀκόμα εὐλαβητικοί ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ ἄναβαν καί ἀνάβουν καί ἕνα δεύτερο κερί τήν ὥρα τοῦ ἑωθινοῦ ἀναστασίμου εὐαγγελίου, γιά τόν ἴδιο λόγο.
Ἐπίσης, ἄλλοι ἀνάβουν σέ προσκυνήματα γιά ὅσους δέν εἶναι ἐκεῖ. Καλό αὐτό, ἄν γίνεται ἀπό ἀγάπη, ἀλλά ὄχι ἀπό μεταφυσική ὑστεροβουλία, ὡς ἀντάλλαγμα γιά τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ,γιά ὅσους δέν εἶναι ἐκεῖ. Ἰδιαίτερα ἄν ἡ ἀπουσία τους δέν γίνεται ἀπό ἀδυναμία ἀλλά ἀπό περιφρόνηση τῶν θείων καί τοῦ ἐκκλησιασμοῦ.
Ὁ Θεός εἶναι μακρόθυμος ἀλλά ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν θέλει νά σωθεῖ ἐλεύθερα καί νά ἔρθει στό φῶς, συνήθως δέν μπορεῖ νά γίνει κάτι.
Ἐν ὀλίγοις ΕΝΑ, τό πολύ δύο κεριά εἶναι ὀρθή πράξη. Κάθε τί μέσα στήν Ἐκκλησία ἔχει ἕναν συμβολισμό καί σκοπό καί ὀφείλουμε νά μήν τό ἀμφισβητοῦμε καί νά τό παραποιοῦμε προφάσει εὐλαβείας.
Ἀναρωτιέμαι ποιά ἀγωνία ἤ λανθασμένη εὐλάβεια παρακινεῖ πολλούς νά ἀνάβουν ἕνα μάτσο κεριά σάν πυροτέχνημα. Δέν σώζουν τά κεριά, δέν σώζει ὁ τύπος. Ὁ τύπος ὑπάρχει γιά νά ἐμφαίνει τήν οὐσία.
Ἀναρωτιέμαι ἐπίσης ποιά θύελλα ψυχῆς συμβαίνει σέ ἕναν χριστιανό ὅταν τοῦ γίνεται ἡ παρατήρηση καί μπροστά στά εἰκονίσματα, μέσα στόν ναό, τήν στιγμή πού ταπεινώνεται καί προσεύχεται, σέ μιά τέτοια ἱερή στιγμή, γυρίζει καί σοῦ ἀπαντᾶ πώς τοῦ κάνεις τήν σύσταση γιά τό κέρδος.
Σύγχυση ψυχῆς!
Πῶς φαντάζεται πώς θά δεχτεῖ τήν προσφορά του ὁ Θεός μέ τέτοια σύγχυση ψυχῆς; Μέ τέτοια
ἀπαίτηση καί προπετή ἑτοιμολογία; Μηχανικές κινήσεις, μηχανική θρησκευτικότητα.
Ἕνα κερί εἶναι μιά μικρή ὁμολογία καί μιά χειρονομία εὐγνωμοσύνης γιά μιά ψυχή φωτισμένη καί λυτρωμένη. Νά τί χρειάζεται.
Ἄν τό φῶς μέσα μας εἶναι σκοτάδι, τό δέσκότος πόσον;
