Πολλές φορές εἴμαστε ἀπρόθυμοι ν’ ἀτενίζουμε μακριά.
Ζῆσε τό σήμερα. Τό τώρα, καλύτερα. Εἶναι τό σύνθημα τῆς ἐποχῆς.
Χρειάζεται μιά χρυσῆ ἰσορροπία ἀνάμεσα στίς ὀνειροπολήσεις γιά μακρινούς ὁρίζοντες καί τό κυνῆγι τῆς στιγμῆς.
Ἡ ζωή τρέχει μπροστά μας, φεύγει, καί δέν ἁπλώνουμε τό χέρι ν’ ἀδράξουμε τά θετικά της, παρασυρμένοι ἀπό τή γοητεία μελλοντικῶν σχεδιασμῶν, πού μπορεῖ καί ποτέ νά μήν πραγματωθοῦν.
Τά ὄνειρα εἶναι ἀπαραίτητα, φτερώνουν τήν πεζή καθημερινότητά μας, ἀρκεῖ νά μή μᾶς γίνονται ἐμμονή.
Ἀπολαμβάνοντας ὅ,τι κάθε μέρα εὐδόκησε ὁ Θεός νά φέρει στή ζωή μας, ἀγωνιζόμενοι γιά τό σήμερα, ἀτενίζουμε σχεδιάζοντας καί προγραμματίζοντας καί τό μέλλον.
Πόσο μακριά ἀξίζει ν’ ἀτενίζουμε; Μέχρι τόν Οὐρανό, ἀφοῦ ὁπωσδήποτε δέν ἔχουμε ἐδῶ, ἐπί τῆς γῆς, «πόλιν μένουσαν».
Πηγή: oikohouse
