Ἠλίας Κατσάνος
Ἐγκώμιο Θανάτου
Ὦ θάνατε, πόσο καλός κι εὐεργετικός εἶσαι! Χωρίς ἐσένα τό κακό θά ἦταν ἀθάνατο. Ἐνῶ τώρα σταματάει στόν τάφο.
Χωρίς ἐσένα ἡ ζωή δέν θἄ ’χε καμία ἀξία, γιατί θά ἔλειπε τό μέτρο σύγκρισης. Χωρίς ἐσένα οἱ ἄνθρωποι θά ἦταν πολύ χειρότεροι ἀπ’ ὅτι εἶναι σήμερα.
Ἐσύ μέ τό παγερό σου πρόσωπο προσγειώνεις καί προβληματίζεις πολλούς.
Ἐσύ μαζί μέ τίς φίλες σου τίς ἀρρώστιες ταπεινώνεις τούς ὑπερήφανους καί τούς ὁδηγεῖς στή μετάνοια, στήν ἐξομολόγηση καί στή σωτηρία.
Ἐσύ, κατά τόν ποιητή Κ. Βαφόπουλο, «εἶσαι ὁ μεγάλος βοσκός πού μαζεύεις τή νύχτα στό μαντρί τά πρόβατά σου».
Ἐσύ τέλος εἶσαι ἡ πύλη τοῦ Παραδείσου γιά τούς φίλους τοῦ Χριστοῦ καί ἡ πόρτα τῆς Κολάσεως γιά τούς ἐχθρούς Του.
Σέ μακαρίζω, θάνατε, φίλε τῶν ἁγίων καί τῶν μαρτύρων τῆς πίστεώς μας, γιατί χάρις σέ σένα ἀπολαμβάνουν τήν αἰώνια χαρά καί δόξα.
