Π. Λίβυος
Οποιαδήποτε πνευματικό βίωμα ή χάρισμα, εάν δεν συνοδεύεται από ταπείνωση είναι επικίνδυνο. Όπου δεν υπάρχει ταπείνωσης δεν υπάρχει αληθές πνεύμα Θεού.
Δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που έχει το αληθές και απλανές πνεύμα του Θεού, η επιείκεια και η ταπείνωσης.
Και όταν μιλάμε για ταπείνωση τι εννοούμε; Όχι σαφέστατα μια συναισθηματικού και ψυχολογικού τύπου ανημπόρια και μιζέρια. Ο ταπεινός δεν είναι μίζερος, αλλά άρχοντας του πνεύματος.
Διακρίνεται από την χαρά και την αισιοδοξία, από το φως και την ελπίδα που συνέχει την ύπαρξη του. Βλέπει το καλό και δεν εμμένει στο κακό και άσχημο στους ανθρώπους, τις καταστάσεις και τα πράγματα. Βρίσκει αιτίες να δοξολογεί και να ευχαριστεί τον Θεό. Δεν εμμένει σε αυτά που του λείπουν, αλλά χαίρεται με εκείνα που έχει.
Αναγνωρίζει στους άλλους το δικαίωμα να υπάρχουν, ως διαφορετικοί και μοναδικοί, δηλαδή ως πρόσωπα και εικόνες του Θεού. Δεν φοβάται να αποσυρθεί ώστε να φανούν και να αναδειχθούν άλλοι ικανότεροι ή τέλος πάντων περισσότερο χαρισματικοί σε συγκεκριμένους τομείς που εκείνος υστερεί.
Ξέρει να σιωπά, να ακούει, να μαθαίνει, να ρωτά και να μην φανερώνεται ως ο έχων για όλα τα θέματα απαντήσεις και μάλιστα αληθειών που δεν έχει βιώσει και εμπειρικά γνωρίσει.
Μαθητεύει και αποφεύγει να διδάσκει.
Περισσότερο ακούει και λιγότερο μιλάει, νιώθε και συναισθάνεται τον συνάνθρωπο του, δίχως να το κρίνει κουνόντας το δάκτυλο της ηθικής ορθότητας. Θέλει να πονέσει και να προσευχεί για τον άλλον και οχι να τον νουθετήσει. Αγαπά δεν αναλύει τον άλλον.
Αποδίδει κάθε χάρισμα του στο Θεό και όχι στις δικές τους δυνάμεις και ατομικές ενάρετες πράξεις. Ζει τις χάρες και χαρές του Ουρανού ως δωρεές του Θεού, δίχως όμως να τις συνδέει με τα ατομικά του κατορθώματα.
Αναγνωρίζει τα υπαρκτικά του όρια, εκείνα της κτιστότητας και φθαρτότητας της υπάρξεως του. Δηλαδή, οτι δεν είναι παντοδύναμος μα ούτε φύσει αθάνατος. Ξέρει ότι μονάχα στο ποσοστό που συνδέεται με τον Άκτιστο αιώνιο Θεό, την Αιτιώδη αρχή του παντός, μονάχα τότε υπάρχει και ζει.
Δημιουργεί ζωντανή σχέση με τον Θεό και όχι ιερές ιδέες και πεποιθήσεις, που διαμορφώνουν ψυχολογικές κρυψώνες για το «εγώ».
Ο Χριστός είναι η αλήθεια της ζωής τους και όχι το ψέμα της ψυχής του. Επιζητά τον Θεό και όχι τις παροχές του Θεού. Θέλει Εκείνον και όχι τον παράδεισο δίχως τον Χριστό. Τέλος δεν γνωρίζει ότι είναι ταπεινός γιατί εάν το γνώριζε πολύ απλά δεν θα ήταν…
