Ο πλωτάρχης Δημ. Ντούλιας διασώζει το παρακάτω
περιστατικό:
Το 1952 στην πλατεία Κλαυθμώνος ήταν το υπουργείο Ναυτικού.
Εκεί κάθε πρωί και κάθε δειλινό γίνονταν επίσημα με στρατιωτικό άγημα η έπαρση και η υποστολή της Ελληνικής Σημαίας.
Ο αξιωματικός υπηρεσίας παρατηρούσε εάν όλα γίνονταν με την πρέπουσα τάξη.
Συνέβαινε όμως και το εξής συγκινητικό.
Όταν ακούγονταν από τα μεγάφωνα του κτηρίου ο Εθνικός Ύμνος σταματούσαν να περπατούν και όσοι πεζοί περνούσαν έξω από το κτήριο.
Μια μέρα παρατήρησε ο αξιωματικός το γεγονός αυτό και όταν τελείωσε η έπαρση της Σημαίας έτρεξε θυμωμένος προς έναν καστανά που στέκονταν στη γωνία του κτηρίου.
-Άκου αγαπητέ. Σε σέβομαι.
Αλλά πρέπει να αποδίδεις στην Σημαία την τιμή. Σε παρακαλώ όταν ακούγεται ο Ύμνος να είσαι όρθιος.
Ο καστανάς δε μιλούσε. Κοιτούσε όμως τη Σημαία.
Ο αξιωματικός νόμιζε ότι τον υποτιμά.
-Θέλεις να στα ξαναπώ; επανέλαβα αυστηρά ο αξιωματικός.
-Όχι…απαντά δειλά ο καστανάς.
Τραβά τον πάγκο και του λέει:
-Δεν έχω πόδια κύριε…
Τα έχω δώσει στην Πατρίδα .
Ήμουν πολεμιστής.
Ο αξιωματικός “πάγωσε”.
Άμεσα φέρνει το δεξί του χέρι στην άκρη του πηλικίου και τον χαιρετά στρατιωτικά.
Του απένειμε “τας κεκανονισμένας τιμάς”!
