Γράφει ο Μακαριστός Γέρων Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης
Οι άνθρωποι του κόσμου αγαπούν τον κόσμον, επειδή δεν εγνώρισαν ακόμη την πικρίαν αυτού.
Είναι ακόμη τυφλοί στην ψυχήν και δεν βλέπουν τι κρύπτεται μέσα εις αυτήν την προσωρινήν χαράν.
Δεν ήλθε ακόμη εις αυτούς φώς νοητόν. Δεν έφεξεν ακόμη ημέρα σωτηρίας.
Όμως εσείς, όπου τόσα έχετε ιδεί και ακούσει, πρέπει να εννοήσετε, ότι των προσκαίρων αι απολαύσεις παρέρχονται ως σκιά.
Και ο καιρός της ζωής μας φεύγει, περνά, δεν γυρίζει οπίσω.
Ο δε καιρός του παρόντος βίου είναι καιρός θέρους και τρυγητού.
Και ο καθείς συνάγει τροφήν-όσον δύναται καθαράν- και ταμιεύει εις την άλλην ζωήν.
Δεν κερδίζει ο έξυπνος, ο ευγενής, ο ομιλών τορνευτά ή ο πλούσιος, αλλ’όστις υβρίζεται και μακροθυμεί, αδικείται και συγχωρεί, συκοφαντείται και υπομένει.
Εκείνος που γίνεται σπόγγος και καθαρίζει ότι ακούει, ότι του λέγουν, οποίας λογής και αν είναι.
Αυτός καθαρίζεται και λαμπρύνεται περισσότερον.
Αυτός φθάνει εις μέτρα μεγάλα.
Αυτός εντρυφά είς θεωρίας μυστηρίων.
Και τέλος αυτός είναι από εδώ μέσα εις τον Παράδεισον.
Και όταν έλθει του θανάτου η ώρα εκείνη, μόλις κλείσουν τα μάτια αυτά, ανοίγουν τα εσωτερικά -της ψυχής.
Και ενόσω διανοήται τα εκείθεν, ευρίσκεται αίφνης εις εκείνα που επιθυμεί, χωρίς ποσώς να καταλάβει.
Από σκότος μεταβαίνει εις φώς, από θλίψεως είς ανάπαυσιν, από ζάλης είς λιμένα ατάραχον,
από πολέμου είς ειρήνην διηνεκή.
Όθεν, αδελφοί μου καλοί και ηγαπημένοι, όστις αδικείται εν τω κόσμω τούτω και θελήσει να ζητήσει το δίκαιον, ας γνωρίζει ότι είναι αυτό να βαστάζει το βάρος του αδελφού, του πλησίον του,
μέχρις εσχάτης πνοής και να κάμνη υπομονήν εις όλα τα λυπηρά της παρούσης ζωής.
Διότι η κάθε θλίψις όπου μας γίνεται, είτε εξ ανθρώπων, είτε εκ δαιμόνων, είτε εξ αυτής της ιδίας μας φύσεως, πάντοτε έχει κεκλεισμένον εντός της το ανάλογον κέρδος.
Καί όποιος την αποπερνά δι’υπομονής λαμβάνει την πληρωμήν’ ενταύθα τον αρραβώνα κακείθεν το τέλειον.
Χρεία λοιπόν της υπομονής, καθάπερ άλας εν φαγητώ.
Καθότι άλλος δρόμος δεν είναι του να κερδίσωμεν, να πλουτίσωμεν, να βασιλεύσωμεν.
Αυτόν τον δρόμον ο Χριστός μας τον χάραξε.
Και ημείς όσοι τον αγαπούμεν, οφείλομεν δι’αγάπην Του να ακολουθήσωμεν.
Αν και μας είναι πικρόν το αψίνθιον, αλλ’όμως καθαρίζει το αίμα και υγιαίνει το σώμα μας.
Χωρίς πειρασμόν δεν γνωρίζονται οι αγνές ψυχές, δεν φαίνεται η αρετή, δεν διακρίνεται η υπομονή.
Χωρίς πειρασμούς αδύνατον η υγεία της ψυχής να φανεί.
Αυτό είναι το καθαρτήριον πύρ, όπου καθαράν και λαμπράν απεργάζεται την ψυχήν.
Γέροντος Ιωσήφ. Εκφρασις μοναχικής εμπειρίας.
Εκδόσεις Ιερά Μονή Φιλοθέου.
