Έτσι, σκέπτομαι, και η ανθρώπινη ψυχή μετακινείται ακαριαία δια μέσου των λογισμών και των ιστοριών της, που την κατευθύνουν.
Σε ποσότητες κυμάτων που την κατακλύζουν ή και την κάνουν να σαγηνεύει.
Πορεύεται σε μονοπάτια και καλντερίμια απόκρημνα και απότομα, σε κοιλότητες που δε γνωρίζει.
Μια σκέψη αναζωπυρώνει παλιές ιστορίες που την κυβερνούν.
Ένας λογισμός διακλαδώνει στο υφάδι της ζωής συστήματα ζωής που την κάνουν να αναπνέει ή να φυλακίζεται.
Χαίρεται ή ασθμαίνει από την ενοχή της χαράς που βιώνει…
Πετά στα ψηλά ή αδυνατίζει από τα φτερουγίσματα που την κουράζουν.
Μια σταλιά κουράγιο η Προσευχή στον Δημιουργό και φωτογραφίζεις παράδεισο.
Εσύ πόσο παράδεισο αντέχεις;
Άρθρο από το ενοριακό περιοδικό “Ευ”
Επιμέλεια, Ευάγγελος Ρέντας – Ψυχοπαιδαγωγείν
