Στη μαύρη μοτοσυκλέτα,
εγώ να μετράω
τα χιλιόμετρα της λεωφόρου
και συ να κοιτάς
κατάματα τον άνεμο.
Και στις στροφές,
να γέρνουμε με δύναμη στο έδαφος,
ικέτες μιας έξαψης αστραπιαίας…
Ο λυρισμός μας πλέον,
τραγούδι του κινητήρα
κι οσμή της ασφάλτου.
Η μοτοσυκλέτα δεν γέρνει
από κούραση ή υποταγή.
Μόνον από δύναμη και φιλαρέσκεια
στις στροφές και στον πλαγιοστάτη.
Οι αναπνοές της πόλης έχουν τον πνιγηρό ρυθμό
του μπουκωμένου κινητήρα, τα μεσημέρια.
Τα βράδια όμως, που ελευθερώνονται οι δρόμοι,
ξεχύνονται τα γρήγορα αυτοκίνητα κι οι μοτοσυκλέτες
για να πάρουν το αίμα πίσω, να κερδίσουν τα
χαμένα χιλιόμετρα.
Με τα σκοτάδια γιορτάζουν οι κινητήρες.
Δεν τραγουδάνε πια τις νύχτες οι θλιμμένοι.
Ανοίγουν τα παράθυρα και κοιτάνε ανέκφραστοι
την άδεια λεωφόρο.
Κι όταν φανεί από μακριά ο δυνατός προβολέας,
αφήνονται στο μουγκρητό της μηχανής και
καρφώνουν το βλέμμα στη μέση του μοτοσυκλετιστή˙
εκεί που τυλίγονται αμήχανα τα χέρια του συνεπιβάτη.
Στη μαύρη μοτοσυκλέτα: (1986). Από τη συλλογή
«Γλυκιές σφαιρούλες απ’ τ’ όμορφό σου όπλο»
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα
και ως σήμερα (ανθολογία) / Σπύρος Λαζαρίδης
ποιήματα, Εκδόσεις Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη, 1990.
Φθινοπωρινή Πίνδος: Βοβούσα
Ιωαννίνων – Περιβόλι Γρεβενών
