Θυμάμαι κάποτε τα σπίτια ήταν ανοιχτά.

Της γιαγιάς μου, για παράδειγμα, ένα παλιό, ξύλινο, είχε όλη μέρα το σχοινί έξω απ’ την πόρτα, που το τραβούσες, άνοιγες κι έμπαινες, όποιος κι αν ήσουν.

Εμείς, στο διαμέρισμα, είχαμε το κλειδί έξω απ’ την πόρτα.
Επίσης όποιος ήθελε έμπαινε.

Τα σπίτια είχαν πάντα κόσμο, που περνούσε για μια καλημέρα, έναν καφέ, μια κουβέντα. Όταν τα σπίτια ήταν φωταγωγημένα, ήξερες πως κάποιος γιορτάζει.
Στις γιορτές πηγαίναμε απρόσκλητοι.

Με κάνα γλυκό, καμιά γλαδιόλα, καμιά κολόνια, κάτι για το καλό.
Τώρα ζούμε στην εποχή με τα κλειδωμένα σπίτια, τα κλειδωμένα κινητά, τους κλειδωμένους τοίχους, τις κλειδωμένες αναρτήσεις μόνο για φίλους, τα κλειδωμένα μυαλά, τις κλειδωμένες ψυχές.
Όλα λειτουργούν με pin.

Ανταλλάσσουμε καλημέρες στο φβ και απαντούμε με λάικ.

Στις γιορτές στέλνουμε ευχές στους τοίχους γνωστών και αγνώστων και μας απαντούν με λάικ.

Ούτε μια γλαδιόλα, ούτε μια πάστα σεράνο, ούτε μια κουβέντα, μια αγκαλιά, ένα κοίταγμα στα μάτια, ένα χαζολόγημα, μια πόρτα ανοιχτή.


Μην αμελήσετε να κάνετε Μου αρέσει! στη νέα μας σελίδα στο facebook!
Ευχαριστούμε πολύ!