Ζούμε στην εποχή του κατακλυσμού το λόγου.
Του κενού λόγου, του άρριζου, του άσκεπτου, του περιττού, του εφήμερου του θνησίγενους.
Κατεκλύσθει η γη από το έντυπο χαρτί και ο ουρανός από τα μανισμένα κύματα των ερτζιανών μυνημάτων.
Από ακατάσχετη λογοκοπία.
Και έτσι, λησμονήθηκε παντελώς, πως ο λόγος είναι το ακριβό άνθος της σιωπής.
Πως λόγος είναι η φανέρωση της προαιώνιας νοσταλγίας του απολύτου.
Ο σταλαγμός μύρου που πέφτει στο τάσι της ψυχής και την αφυπνίζει προς τον μέγα ξυπνημό.
Ο λόγος ανήκει στο χρόνο, η σιωπή στην αιωνιότητα.
Χάσε από το δίκιο σου, να πας καλά στο σπίτι σου.