Το άνοιγμα των φτερών σε κάνει κάποιες φορές να ανατριχιάζεις, κάποιες να θυμώνεις, κάποιες να δακρύζεις, κάποιες να γελάς και κάποιες σε κρατάει απλά σε αναμονή.
Εξαρτάται, βέβαια, κάθε φορά ποιανού είναι τα φτερά, ποιον σηκώνουν, ποιον μεταφέρουν, ποιον προστατεύουν.
Παρατηρώ τη θέρμη με την οποία οι κλώσες, θηλυκά πουλιά, ανοίγουν τα φτερά τους και περιβάλλουν τα μικρά τους μωρά, πριν καλά καλά έρθουν στον κόσμο.
Τα ζεσταίνουν, τα προστατεύουν, τα φροντίζουν, μέχρι να σπάσουν το τσόφλι τους και να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν τη σκληρή πραγματικότητα, τον πραγματικά σκληρό κόσμο.
Αυτή η φροντίδα δεν έχει σταματημό, μέχρι να νιώσει η κλώσα-μητέρα ότι είναι ικανά να ζήσουν τα πουλιά, τα αετόπουλα, μόνα και μόνο τότε παίρνει από πάνω τους τα φτερά της και τα αφήνει να σηκώσουν το κεφάλι τους και να κοιτάξουν κατάματα τη ζωή.
Τα φτερά του αετού έχουν από όλα τα πετούμενα την καλύτερη αεροδυναμική και η αεροναυπηγική έχει διαθέσει χιλιάδες ώρες, για να ανακαλύψει πώς αυτό το ζώο πετά τόσο γρήγορα!
Σύμβολο ελευθερίας και ταχύτητας στο ζωικό βασίλειο ο αετός με το τεράστιο άνοιγμα των φτερών του.
Σύμβολο λεβεντιάς για πολλούς το άγριο αυτό ζώο που, κοιτώντας το να πετά, μοιάζει να διατάζει με τη δύναμή του τον αέρα και τα ρεύματα να το κατευθύνουν εκεί που αυτό θέλει.
Σύμβολο εξουσίας των αιθέρων και το αεροπλάνο που με το τεράστιο άνοιγμα των φτερών του και την προηγμένη τεχνολογία παίρνει στην αγκαλιά του τόσο κόσμο και τον μεταφέρει καθημερινά σε χιλιάδες προορισμούς και για διαφορετικούς λόγους τον καθένα.
Κάποιοι άλλοι στέκουν εκεί αμίλητοι και κοιτάνε το αεροπλάνο ακίνητοι με πολύ θυμό μέσα τους, γιατί κάποια συγκυρία παίρνει μακριά το αγαπημένο τους πρόσωπο και είναι άγνωστο πότε θα το συναντήσουν ξανά.
Μπορεί να έχουν θυμώσει με τις καταστάσεις και όχι με το πρόσωπο, αλλά σίγουρα είναι κάτι που δεν μπορούσαν ή δεν είχαν τη δύναμη να αλλάξουν.
Μπορεί ακόμα να είναι θυμωμένοι, γιατί θα ήθελαν κι εκείνοι να είναι μέσα στην αγκαλιά του μεταλλικού πτηνού, να ταξιδεύουν και όχι να είναι θεατές στην άκρη του αεροδιαδρόμου.
Μπορεί ακόμα να είναι θυμωμένοι, γιατί καθυστέρησαν, έχασαν την πτήση και τώρα απλά μυρίζονται τη μυρωδιά της καμένης κηροζίνης που δίνει την ώθηση στο αεροπλάνο!
Κάποιοι άλλοι επηρεασμένοι από τον αποχωρισμό κάθονται και με βουρκωμένα τα μάτια τους κουνάνε το χέρι τους προς το αεροπλάνο, σαν να είναι δυνατόν να τους δει το αγαπημένο τους πρόσωπο και να ανταποδώσει.
Στο παιχνίδι του μυαλού τους έχουν την αίσθηση ότι το αγαπημένο τους πρόσωπο ακουμπά την παλάμη του στο παράθυρο του αεροπλάνου και ανταποδίδει.
Τότε γρήγορα γρήγορα σκουπίζουν το δάκρυ που έχει τρέξει, για να μην το δει και στεναχωρηθεί το αγαπημένο πρόσωπο.
Και τότε…
Τότε αρχίζει η αναμονή.
Η βασανιστική αναμονή πότε θα γυρίσει το αεροπλάνο, για να φέρει ξανά πίσω το αγαπημένο μας πρόσωπο που θα το σφίξουμε στην αγκαλιά μας.
Θα δακρύσουμε από χαρά κι ευτυχία που το έχουμε ξανά κοντά μας. Που είχαμε θυμώσει, γιατί δεν ήμασταν μαζί, όταν έφυγε.
Που, όμως, άνοιξε τα δικά του φτερά και γέμισε με γνώσεις κι εμπειρίες για τη ζωή του. Που απέκτησε δικά του φτερά!
Τότε, σαν τρέιλερ ταινίας, θα περνάνε από μπροστά μας όλες οι προσπάθειές του να δυναμώσει, να μεγαλώσει, να μοχθήσει, να αγαπήσει, να αγαπηθεί, να γίνει ένας αετός!
Όλα αυτά νιώθω για σένα σήμερα!
Πέταξε, αγαπημένε μας!
Και είπε: Η ζωή είναι εμπειρίες, καλές και κακές. Όσο περισσότερες μαζέψεις, τόσο ψηλότερα θα μπορέσεις να πετάξεις!
Ελπίζω μια μέρα να πετάξουμε μαζί, στο ίδιο ύψος, μπαμπά. Και εσείς θα μου λείψετε!
Γιώργος Μαρνέλλος
Καθ’ οδόν για το μεγάλο ταξίδι του…
