Μαθητικὲς ἀναμνήσεις
Ὅταν στὰ μέσα τοῦ 19ου αἰ. ὁ Σκοπελίτης Φίλιππος Βαλσαμάκης φοιτοῦσε στὸ Γυμνάσιο τῆς Χαλκίδας, ὁ πατέρας του, ὁ Ἀλέξανδρος Βαλσαμάκης, φρόντιζε κάθε τόσο νὰ τοῦ στέλνει κοφίνια μὲ τρόφιμα, ὅπως ἐπίσης καὶ κάστανα, πορτοκάλια, μῆλα κ.ἄ.
Ἐκτὸς ἀπ᾿ αὐτὰ τοῦ ἔστελνε καὶ κάποια γλυκὰ. «Σοῦ στέλνω, τοῦ ἔγραφε καὶ δύο ζαχαροχαμαλιὰ τὰ ὁποῖα μᾶς ἐφίλευσαν», ἤ ὅταν ἦταν ἀπόγιορτα τῶν Χριστουγέννων -τότε τὰ παιδιὰ δὲν ἔρχονταν ὅπως σήμερα, ἀλλὰ παράμεναν στὸ τόπο τῶν σπουδῶν τους- τοῦ ἔγραφε «σοῦ ἀποστέλωμεν καὶ παξιμάδια ἀπό τὴν κουλούρα σου τοῦ Ἁγίου Βασιλείου»
Τὰ παραπάνω θυμήθηκα μέρες ποὺ εἶναι τοῦ Δωδεκαήμερου καὶ μάλιστα οἱ ἔσχατες μέρες του, μὲ τὰ Φῶτα, τὰ Ὁλόφωτα καὶ τ’ Ἁη-Γιαννιοῦ.
Θεοφάνεια, λοιπόν, προχθές και χθες τ᾿ Ἁη-Γιαννιοῦ. Μὲ τὸ Ἅγιο Δωδεκαήμερο νὰ μᾶς ἀφήνει τὸ τρυφερό του τὸ φῶς γιὰ παραμυθία καὶ ν᾿ ἀναχωρεῖ.
Ἔτσι, κάθε χρόνο αὐτὲς τὶς μέρες ἡ μνήμη εὐλαβικὰ πλησιάζει κάποιες ἄλλες μέρες. Μέρες παλιές, τῶν μαθητικῶν τῶν χρόνων τὶς ἀνήσυχες μέρες, τότε ποὺ ἀναχωρούσαμε γιὰ τὸ Βόλο, ἀφοῦ τελειώνανε οἱ διακοπὲς τῶν Γιορτῶν τῶν Χριστουγέννων.
Καὶ γιὰ νὰ ποῦμε τὴν ἀλήθεια, μέχρι σήμερα αὐτὲς οἱ στιγμὲς τῆς ἀναχώρησης λογχίζουν τὴν ψυχή, γιατὶ φέρνουν μέσα τους ὅλη ἐκείνη τὴ νοσταλγία καὶ τὴ θαλπωρὴ ποὺ χάριζε τὸ «οἰκίας περιβάλλον».
Κάτι δηλαδή ποὺ δὲ ξεχνᾶς εὔκολα…
Ἔτσι, μαζὶ μὲ τὰ ὄσα παίρναμε ἀπὸ τὸ χωριό μας γιὰ τὸ Βόλο, ἦταν καὶ τὰ κομμάτια τὰ καψαλισμένα τῆς κουλούρας τῆς γλυκειᾶς τοῦ Ἁγίου Βασιλείου. Τὰ παίρναμε, γιὰ νὰ μᾶς θυμίζουν τὸ χωριό, τὶς γιορτάδες, τὴ φροντίδα τῆς μάνας.
Κι ἦταν τὰ κομμάτια ἐκεῖνα μιὰ προέκταση τῶν γιορτῶν, τῆς ζεστῆς οἰκογενειακῆς ἀτμόσφαιρας, ὥστε νὰ μὴ μᾶς λείπει ποτὲ ἡ νοσταλγία καὶ ἡ θύμηση τοῦ τόπου μας.
Μέχρι ποὺ ἦρθε ὁ καιρὸς ὅπου καὶ τὸ στερνὸ κομμάτι τῆς κουλούρας τέλειωσε κι ὕστερα δὲν ξαναείδαμε ἄλλη, γιατὶ ἐν τω μεταξὺ ἔλειψαν ἐκεῖνοι ποὺ φρόντιζαν νὰ μᾶς τὶς ἐτοιμάσουν…
Μόνο ἡ γεύση κι ἡ ψυχαλισμένη δάκρυα νοσταλγία ἀπομένει πιά.
