1989. Προσπαθώντας να ξεφύγω από τα αδιέξοδα στα οποία έφτασα μετά από πέντε χρόνια διαλογισμού, από προτροπή φίλου αποφάσισα να γίνω Πεντηκοστιανός.
Βαπτίστηκα στις αλάνες της Ν Ηρακλείτσας Καβάλας .
Έμεινα κοντά τους πέντε περίπου μήνες.
Τα προβλήματα όμως παρέμειναν.
Μου μίλησαν για τον π. Βασίλη Καραγκιαούρη.
Τον επισκέφτηκα.
Από την πρώτη στιγμή δίχως να γνωρίζει το παρελθόν μου ,άρχισε να μου διαβάζει ευχές μπρος στην θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης.
(Το τι γινόταν κάτω από το πετραχήλι δεν θα το περιγράψω.)
Μετά από δέκα περίπου μέρες όταν ήδη άρχισα να νοιώθω καλύτερα μου ανακοίνωσε ότι πρέπει να προετοιμαστώ και την επόμενη Κυριακή να κοινωνήσω.
Ήρθε η Κυριακή, μπήκα γεμάτος χαρά στην ουρά, άνοιξα το στόμα και μόλις κατάπια τη Θεία Κοινωνία αισθάνθηκα κρύο ιδρώτα από την κορυφή ως τα νύχια και χάθηκαν τα πάντα από μπροστά μου.
Συνήλθα έπειτα από μισή περίπου ώρα.
Απ’ ότι μου είπαν, ο παπάς έτρεξε, άφησε το Άγιο Δισκοπότηρο στην Αγία Τράπεζα, και ζήτησε από δύο παρευρισκόμενους να με κρατάνε συνέχεια σε ένα στασίδι.
Είχα χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον και έτρεμα σαν το ψάρι.
Χρειάστηκε να εξομολογηθώ και να λάβω το Άγιο Χρίσμα. Στην ουσία ξανά βαπτίστηκα Ορθόδοξος.
Τότε μόνον μπόρεσα να πλησιάσω την Θεία Κοινωνία.
Τα γράφω για κάποιους φίλους που ερωτοτροπούν με τις αιρέσεις και για κάποιες μαμάδες που νομίζουν ότι δίνουν στα παιδάκια τους ψωμάκι και κρασάκι.
